De vrouwelijke actieheld raakt gaandeweg steeds meer ingeburgerd. Een paar jaar geleden kon je in het door mannen gedomineerde actiegenre nog goede sier maken door een actrice de hoofdrol te geven, maar inmiddels kijkt niemand daar meer van op. We zijn zelfs op een punt beland waarop een actiefilm met vijf vrouwelijke hoofdrollen grotendeels onder de radar is gebleven.
Overigens heeft het geslacht van de hoofdpersonen van The 355 geen fundament in het plot. Dat we te maken hebben met een team van vrouwelijke spionnen is puur incidenteel. Een Amerikaanse, Duitse en Britse spionne van de CIA, BND en MI6, evenals een psychologe van de Colombiaanse inlichtingendienst DNI, raken door omstandigheden met elkaar opgescheept en zien zich gedwongen samen te werken om de wereld te redden. Je zou van elk van deze personages het geslacht kunnen veranderen zonder dat dit het plot op enige wijze beïnvloedt.
Dat neemt overigens niet weg dat de makers zich wel degelijk bewust lijken van de subtekst die met een dergelijke casting gepaard gaat. Zo heeft het personage dat absoluut niet in het spionagespel betrokken wil raken een gelukkige gezinssituatie. Degene die met milde tegenzin meedoet heeft een vriend. De twee meest doorgewinterde spionnen daarentegen hebben niemand anders in hun leven dan hun bazen en collega's. Maar ook al zijn zij de meest 'mannelijke' van het stel, toch worden zij door de haantjes in de spionagewereld niet voor vol aangezien.
Voor een actiethriller in de spionagewereld is het plot van The 355 opvallend goed te volgen. Een heldere proloog zet de dreiging goed op, waarna de personages op heldere wijze in het plot verzeild rakten. Ook de actiescènes zijn aangenaam overzichtelijk en bevatten meestal voldoende variatie om de aandacht vast te houden. En hoewel de dames te allen tijde opvallend goed gekleed zijn, worden ze gelukkig niet in de meest onpraktische pakjes gehesen die vooral hun vrouwelijke vormen benadrukken, wat helaas niet ongebruikelijk is bij vrouwelijke actiehelden.
Maar toch raakt na een tijdje de rek er wel uit. Want hoe prima ze ook zijn, de actiescènes zijn weinig vernieuwend of verrassend. Iedereen heeft ook min of meer dezelfde vaardigheden, terwijl je juist volop persoonlijkheid kunt verwerken in hoe iemand met een fysieke dreiging omgaat. Ook zouden de persoonlijkheden onderling wel iets meer mogen botsen. Zie ter contrast het enigszins vergelijkbare Birds of Prey, waarin de vijf centraal staande vrouwen eerst anderhalf uur met elkaar overhoopliggen, waardoor hun uiteindelijke samenwerking een stuk bevredigender is.
Om de vergelijking met die film verder door te trekken: het geweld was daarin weliswaar vrij cartoonesk, maar kwam op momenten toch ook stevig binnen. In The 355 gaat het er op dat gebied nogal braafjes aan toe. De lijken vallen weliswaar bij bosjes, maar het blijft een uiterst bloedeloze aangelegenheid. De enige keer dat de film op dit gebied wat impact heeft, is wanneer er in de eigen gelederen wat slachtoffers vallen.
The 355 lijkt als actiefilm in de beginfase de kunst af te kijken bij de Bourne-films, maar draait halverwege een stuk meer richting de recente Mission: Impossible- en Fast & Furious-films, waarbij het team van hot naar her reist en toch steeds over de juiste outfits en apparatuur beschikt, ook al zijn de dames geheel op zichzelf aangewezen. Dergelijke dingen kun je bij dit soort films maar beter niet al te serieus nemen, al dat zou een stuk makkelijker zijn als de film zelf wat luchtiger van toon was.
Toon blijkt sowieso de achilleshiel van The 355. Is het een vlotte actiefilm of toch een cynische spionagethriller? Waarom niet allebei, lijkt de gedachte. Dit fragiele huwelijk van stijlen mondt uit in een onhandige epiloog, die zowel cynisch als optimistisch wil zijn en ondertussen alvast het fundament hoopt te leggen voor een vervolg. Waarschijnlijk zou daar meer interesse in zijn geweest wanneer de film een scène eerder was geëindigd.
