Wanneer een persoon te horen krijgt dat hij niet lang meer te leven heeft, is dat een shock voor die persoon, maar ook voor zijn naasten. Weet regisseur Emmanuelle Bercot die shock over te brengen in haar nieuwste film, De Son Vivant? Jammer genoeg niet.
Benjamin is een zelfverzekerde toneeldocent. Hij weet waar hij over praat en is geliefd bij zijn leerlingen, die staan te trappelen om auditie te doen bij het conservatorium. Terwijl hij hen klaarstoomt voor die auditie, krijgt Benjamin het nieuws dat hij kanker heeft, stadium vier. Het wil amper tot Benjamin doordringen, maar hij heeft echt niet lang meer te leven. Wil hij toch een behandeling starten of laat hij het hierbij?
De Son Vivant toont hoe Benjamin zijn leven leeft in de vier seizoenen na de diagnose. Hoe hij langzaam overgaat van negeren naar het moeten accepteren van zijn lot. Dat verbeelden is op zich al een flinke opgave, maar het was voor Emmanuelle Bercot niet genoeg. Ze wil niet alleen laten zien hoe iemand omgaat met een dodelijke ziekte, maar ook hoe dit hele traject effect heeft op anderen.
Het gevolg is dat de film een bundeling is van perspectieven. De overbezorgde en controlerende moeder, gepeeld door Catherine Deneuve die qua uiterlijk niet ouder lijkt te worden, maar toch wel een beetje stram wordt, kan het lot van haar zoon ook moeilijk accepteren. Na de eerste tranen toont ze zich strijdlustig: samen met haar zoon wil ze tegen zijn uitzichtloze toekomst vechten. Ondertussen mengt ze zich ook nog in een gevoelige familiekwestie door de moeder van Benjamins zoon in te lichten over de situatie.
En dat is nog niet alles, want hoe ontvangen Benjamins leerlingen het nieuws? En hoe gaat het ziekenhuispersoneel eigenlijk om met ziekte en dood? Ze komen het weliswaar iedere dag tegen, maar dat betekent niet dat zij geen emoties voelen. Als een soort pater familias ontfermt dr. Eddé zich over zijn collega's, door middel van praatsessies en muziek om hen op te beuren. Hij houdt zichzelf op de been door lollige stropdassen te dragen.
Het is een mooie keuze om ook eens de kant van het ziekenhuispersoneel te belichten. Het is alleen zonde dat ieder perspectief slechts aangestipt wordt en weinig diepgang geeft aan De Son Vivant. Terwijl het toch een vrij pittig onderwerp is om een film over te maken. En is het realistisch dat een dokter zich met ingewikkelde familierelaties gaat bemoeien en een zuster een erg intieme relatie met een patiënt opbouwt? Professioneel is het alleszins niet.
In De Son Vivant is continu een schaduw aanwezig. Er gaat een dreiging vanuit en benadrukt de beangstigende situatie waarin de personages gevangen zitten. Het onvermijdelijke ligt van begin tot eind op de loer. Hoe hard je de realiteit ook ontkent, er valt niet aan te ontsnappen. Een uitweg is er niet.
De Son Vivant was aangrijpender geweest als één verhaallijn en één perspectief centraal had gestaan. Bercot heeft geprobeerd een allesomvattend verhaal te vertellen, maar schiet haar doel voorbij. Dat wil niet zeggen dat de film niet raakt. Er zitten wel degelijk aandoenlijke scènes in, al wilde de regisseur waarschijnlijk meer dan slechts een aandoenlijk drama maken.
