Regie: Josephine Decker | Scenario: Jandy Nelson | Cast: Grace Kaufman (Lennie), Jacques Colimon (Joe Fontaine), Cherry Jones (Fiona), Havana Rose Liu (Bailey), Jason Segel (Big), Ji-young Yoo (Sarah), e.a. | Speelduur: 103 minuten | Jaar: 2022

Na de dood van haar zus Bailey wil Lennie niets liever dan in de armen van een leuke jongen vallen, zo biecht ze op in een voice-over. Daarvoor zijn twee kandidaten: het vriendje van haar overleden zus, Toby, en de nieuwe jongen en muzikant, Joe. In een film die tot aan de nok toe gevuld is met clichés sneeuwen de leuke ideeën en de oprechtheid onder.

Lennie is een personage dat wel meer te zien is in verfilmingen van tienerromans: ze is onzeker, zich niet bewust van hoe knap ze is en een creatief wonder. Voor dat eerste heeft ze de personages om zich heen nodig die haar vertellen dat ze leuk is, maar die verder weinig eigen persoonlijkheid hebben. Dat ze een getalenteerd muzikant is, moet de kijker voor het grootste gedeelte maar geloven. Afgezien van een enkele scène waarin Lennie echt mooi op haar klarinet speelt, zijn het vooral de personages die praten over hoe creatief en getalenteerd Lennie is.

Lennies innerlijke monologen zijn zoetjes en pijnlijk gekunsteld. Vertolkster Grace Kaufman weet ze nooit met overtuiging te brengen en klinkt meer dan eens houterig. Ook de andere acteurs hebben weinig om mee te werken, omdat ze enkel in dienst staan van Lennies ontwikkeling. Lennies oma komt nog het beste uit de verf, waarschijnlijk omdat ze wordt neergezet door een actrice die wel door de wol geverfd is: Cherry Jones.

Omdat de film te veel onderwerpen tegelijk balanceert - rouw, eerste verliefdheid, toekomstdromen - zijn er meerdere verhaallijnen die nergens op uitlopen. Zo dreigt Lennies plek in de muziekles te worden ingepikt door Rachel, die tevens een vriendin is van Joe, maar verder niets aan het verhaal toevoegt. Conflicten tussen personages moeten in enkele zinnen opgelost worden, zodat alles uiteindelijk naar een einde toe kan werken waar bijna niemand verrast over zal zijn.

Dat betekent niet dat de film geen moeite doet om een hoger niveau te bereiken. Hij is kleurrijk en de cinematografie warm en energiek. Er is oog voor de overgangen tussen shots en de belevingswereld van Lennie wordt soms in beeld gebracht met extra animaties of effecten. Zo hangt er ineens een getekende regenwolk boven het hoofd van haar oma om te benadrukken dat zij net als Lennie rouwt.

Deze lichtvoetige stijl botst soms met de inhoud en is niet consistent genoeg om de kijker volledig mee te krijgten. Daardoor voelt de film, meer nog dan andere tegenvallende tienerromanverfilmingen, aan als een gemiste kans. Er is een visie (regisseur Josephine Decker heeft met films als Shirley een prima reputatie) en filmtechnisch is er niets mis mee. Maar het script, geschreven door de auteur van het gelijknamige boek, is ondermaats en de acteurs weten het niet naar een hoger niveau te tillen.

The Sky Is Everywhere is te zien bij Apple TV+.