Iran heeft een rijke traditie van kinderfilms. Soms zijn ze daadwerkelijk bestemd voor kinderen, maar meestal zijn volwassenen de beoogde doelgroep. Het maken van kinderfilms is namelijk een bekende truc om censuur te omzeilen. Doordat ze minder streng worden beoordeeld, kan de filmmaker op subtiele en indirecte wijze wat kritischer zijn op de Iraanse samenleving.
Abbas Kiarostami deed het met het prachtige Where Is The Friend's Home?, Jafar Panahi met White Balloon en Mohsen Makhmalbaf met The Silence. Maar geen enkele regisseur bouwde met deze manier van filmen zo'n grote carrière op als Majid Majidi.
Majidi begon in de jaren tachtig zijn filmcarrière als acteur in de vroege films van Makhmalbaf, waarna hij in de jaren negentig zelf ook ging regisseren. In 1998 werd Children of Heaven genomineerd voor een Oscar voor Beste Buitenlandstalige Film. Bijna al zijn films gaan over kinderen of tieners, zelfs zijn historische epos over de profeet Mohammed gaat alleen over zijn jeugd. Ook Sun Children gaat over Iraanse kinderen, zoals de titel misschien al doet vermoeden. Maar Majidi's maatschappijkritiek is duidelijk en direct in het verhaal verweven.
De kinderen van de titel zijn de scholieren van de Zonneschool, een instituut dat jongens onderwijst die slachtoffer zijn geworden van uitbuiting en/of tot kinderarbeid werden gedwongen. De idealistische rector en conrector willen juist deze kinderen weer terug in de schoolbank krijgen.
Ali en zijn drie vrienden Mamad, Abolfazl en Reza proberen de school binnen te komen, maar om andere redenen. Zij voeren al jaren legale en illegale klusjes uit en worden ingehuurd/gedwongen door een lokale gangster om een schat te zoeken. Deze ligt onder de begraafplaats naast de school en om hem te vinden moet vanuit de kelder van de school een tunnel worden gegraven. Alleen Ali en zijn vrienden kunnen de missie uitvoeren.
Het gedeelte waarin zij langzaamaan een tunnel creëren en steeds verder graven, is een spannende heistfilm, waarbij ze voortdurend bijna gesnapt worden. Tegelijk gebeurt er iets anders. Terwijl Ali alleen maar bezig is met de tunnel en zich vernederd voelt in de klas door zijn gebrek aan kennis, ontdekt Abolfazl een talent voor wiskunde dat hem naar een betere school zou kunnen voeren, en blijkt Reza zo goed te kunnen voetballen dat een voetbalclub hem een kans biedt.
Terwijl de druk op Ali toeneemt om de schat te vinden zodat hij zijn catatonische moeder een thuis kan geven, blijkt de school ook geld nodig te hebben om te kunnen voortbestaan. Het inspireren van kinderen en het inspireren van geldschieters zijn twee verschillende dingen. De spanning stijgt, af en toe onderbroken door mooie menselijke momenten of juist tragische. Majidi gaat daarbij niet voor de makkelijke, voorspelbare oplossingen, maar graaft dieper, wat Sun Children een des te sterker drama maakt.
