Had ze maar in de jaren zestig geleefd, weet Eloise. Ze staat op het punt om naar Londen te verhuizen om te studeren voor modeontwerper, maar danst vooral nog door het huis van haar oma in Cornwall op de tonen van Dusty Springfield en andere topartiesten uit haar favoriete decennium. Als ze in de spiegel kijkt, ziet ze behalve zichzelf ook de geest van haar overleden moeder. Oma Peggy waarschuwt bezorgd: "Londen kan wat veel zijn". Eloises moeder is daar ook aan onderdoor gegaan. Zou Elly zich daar beter kunnen redden?
Eenmaal in de hoofdstad blijkt het in elk geval al snel niet wat ze verwachtte. Algauw verdwijnt ze 's nachts in haar dromen naar het Londen van de tijd die ze idealiseert. Ze gaat er in de schoenen staan van ene Sandie, een jonge vrouw die het wil maken als zangeres. Maar zijn het wel dromen, of gaat ze echt door een soort magische deur naar het verleden? De filmische trukendoos wordt flink opengesmeten, want met een regisseur als Edgar Wright mag je op zijn minst verwachten dat het een stijlvolle aangelegenheid wordt. Op momenten is dit misschien de 'normaalste' film die Wright tot nu toe heeft gemaakt. Maar als hij uitpakt, dan ook echt.
Neem een dansscène, wanneer de romance begint tussen Sandie en de charismatische talentscout Jack, gespeeld door Matt Smith. Het ene moment heeft hij Anya Taylor-Joy in zijn armen, en dan draait hij Thomasin MacKenzie rond. Het spel van 'Sandie kijkt in de spiegel en wij zien Elly' neemt obsessief gestroomlijnde vormen aan. Iets wat zo goed samenvloeit, moet waanzinnig goed gepland zijn. Op verhaalniveau stopt Wright zijn films altijd vol verstopte hints over de clou, waarmee herbekijken dubbeldik beloond wordt.
Als je echter ook rekent op de humor uit zijn eerdere werken, zoals Hot Fuzz of Scott Pilgrim vs. the World, ben je een beetje aan het verkeerde adres. Last Night in Soho is zeker geen barre droogte, maar toch is het label komedie misplaatst. Baby Driver had daar ook al een handje van, maar Wright lijkt zich nu echt een keer bewust van die reputatie los te willen wrikken. Even laten zien dat het ook best een keer zonder al te veel grappen kan.
MacKenzie begint de film sterk als grijs muisje dat niet op haar plek is, maar groeit nog twee maten zodra ze Taylor-Joy heeft om tegenop te spelen. Zij moeten samen een band uitbeelden, terwijl Sandie haar emotionele lifter nooit lijkt op te merken. Het is alsof Elly, en in het verlengde MacKenzie, parasiteert op de levenslust van het personage uit de andere tijd. Daartegenover toont Taylor-Joy zich welhaast een goed alternatief voor Emma Stone; grote glazige ogen om in te verdrinken, dramatisch gewicht, maar ook zang- en dansnummers met schwung. Al geeft Taylor-Joy er weer een geheel eigenzinnige smaak aan.
De kern van de film zit 'm in de notie: weet wat je idealiseert. De jaren zestig kunnen nog zo glamoureus zijn in je verbeelding, dat wil niet zeggen dat die héle periode écht zo was. Nostalgie kan in het allerergste geval dodelijk zijn. Het is in Last Night in Soho meer lekker griezelen dan ijzige vrees. Zodra de horror losbarst, bevolken de boemannen het scherm. We zien ze in het volle licht, weinig mysterie aan. En of de puzzel van de film, zodra het laatste stukje op zijn plek ligt, iedereen kan bekoren is de vraag. Maar de weg naar de oplossing is er wel een van flair.
Maar toch blijft het een film van Edgar Wright. En dan rijst de vraag of één kijkbeurt wel genoeg is. Wordt de puzzel beter van nog eens kijken met voorkennis, of juist niet? Zie deze waardering dus als een voorlopige score.
