De motorracescènes in Rookie zijn spectaculair gefilmd. Soms hangen de camera's eventjes op wielhoogte, zodat je een goede impressie krijgt van de hoge snelheid waarmee hoofdpersoon Nicky en diens rivalen over het asfalt scheren. Als kijker weet je dan al: dit kan nooit lang goed gaan.
En ja hoor: na de zoveelste scherpe bocht op het circuit maakt Nicky inderdaad een schuiver, waarna hij met ernstige verwondingen en een gebroken trots op de intensive care belandt. In het ziekenhuis krijgt hij te horen dat racen er waarschijnlijk nooit meer in zal zitten, maar daar heeft de stoere Nicky natuurlijk helemaal geen boodschap aan. Hij steekt zijn middelvinger op naar de dokter en zoekt het voor de rest allemaal wel zelf uit. En daarmee basta.
Nicky's herstelperiode verloopt echter heel wat moeizamer dan gedacht. Zittend onder de douche komt hij er in een obligate huilscène achter dat zijn droom daadwerkelijk in duigen is gevallen. Wat moet hij nu? Gelukkig is daar neefje Charlie, een timide jongen, die ook interesse heeft in de hele entourage rondom de blitse, brullende tweewielers. Althans, dat lijkt zo, want van zijn chagrijnige gezicht is dat nou niet direct af te lezen.
Rookie werkt eigenlijk het best als sfeerschets. De Vlaamse 'white trash' woont in stacaravans, rookt, zuipt, vloekt en neukt erop los, terwijl op de geluidsband ondertussen bekende rock-'n-rollnummers klinken van onder meer Mötorhead - hoe kan het ook anders? Alles is moddervet aangezet, maar dat mag. Dat is nou eenmaal inherent aan deze luidruchtige subcultuur. Aan de snelle en soepele wijze waarop toon en sfeer worden neergezet, kun je bovendien heel duidelijk zien dat de Belgische filmer Lieven van Baelen een achtergrond heeft in het regisseren van reclamespotjes, en dat geldt zeker als een pluspunt.
Zijn motorracedrama schiet dus lekker vlot uit de startblokken, maar gaat helaas ietwat sputterend over de eindstreep. Dat komt met name door een script dat té vrijblijvend is. Je hebt eigenlijk nooit de indruk dat het ook maar iéts uitmaakt wat de personages doen, want hun daden blijven meestal toch wel zonder serieuze consequenties, waardoor er een flinke remming zit op de hele karakter- en spanningsboog. Die tekortkoming wordt voor een deel opgevangen door getalenteerde acteurs, zoals Matteo Simoni en Veerle Baetens, maar ook zij kunnen de open eindjes niet vergoelijken. Net als het spannend begint te worden, met een gangsterbaas en zijn schimmige handeltje, is het alweer gedaan met Rookie. Maar eh...moest Nicky niet nog ergens drieduizend euro aftikken?
