Regie: Guy Ritchie | Scenario: Ivan Atkinson, Marn Davies, Guy Ritchie | Cast: Jason Statham (H), Holt McCallany (Bullet), Rocci Williams (Hollow Bob), Josh Hartnett (Boy Sweat Dave), Scott Eastwood (Jan), e.a. | Speelduur: 119 minuten | Jaar: 2021

Op papier lijkt Cash Truck een voortzetting van Guy Ritchies terugkeer naar de kleinere misdaadfilms waarmee hij rond de eeuwwisseling doorbrak, nadat hij vorig jaar al de vlotte comebackfilm The Gentlemen afleverde. In de hoofdrol treffen we ditmaal zelfs Jason Statham, die zijn eerste schreden op filmgebied zette in de Ritchie-films Lock, Stock and Two Smoking Barrels en Snatch. Toch blijkt dit niet de luchtige farce vol kleurrijke gangsters waar Ritchie ooit patent op had, maar meer een typisch Jason Statham-vehikel met de bijkomstigheid van Guy Ritchie als regisseur.

Statham speelt de zwijgzame H, die een baan aanneemt bij een waardetransportbedrijf. Hij wordt door zijn leidinggevende al direct gewaarschuwd dat dit werk niet zonder gevaren is. Geen loze woorden, want de kijker heeft al in de openingsscène kunnen zien hoe twee medewerkers bij een overval ijskoud worden geëxecuteerd. Maar wanneer H op een dag tijdens zijn werk op een vergelijkbare situatie stuit, blijkt hij bijzonder goed in staat de overvallers onschadelijk te maken. Opvallend, aangezien H eerder bij een schiettest nauwelijks een voldoende scoorde. Je raadt het al: H is niet zomaar iemand en zijn indiensttreding bij het waardetransportbedrijf is een heel stuk persoonlijker dan de behoefte aan vast inkomen.

Cash Truck maakt vervolgens de nodige sprongen in de tijd, waarna vanuit meerdere perspectieven de situatie wordt toegelicht. Klinkt complex, maar het verhaal is dusdanig simpel dat niemand hierin verstrikt hoeft te raken. Zo simpel zelfs dat je je mag afvragen waarom Ritchie er zoveel tijd voor uittrekt (twee uur, waar anderhalf had volstaan) en het allemaal zo bloedserieus neemt. Bij de openingstitels wordt rijkelijk gestrooid met serieuze symbolen en de rest van de film is opgedeeld in hoofdstukken met o zo gewichtige titels. Alsof dat nog niet genoeg is, wordt op een zeker moment voor muzikale begeleiding een vertraagde versie van Johnny Cash' 'Folsom Prison Blues' ingestart. Dit soort zwaarmoedige versies van bekende popsongs duiken sinds een jaar of tien steevast op in trailers, maar inmiddels beginnen ze klaarblijkelijk ook door te sijpelen naar de films die ze adverteren.

Op zich is er niets mee dat Ritchie eens poogt wat serieuzer uit de hoek te komen, alleen heeft het er alle schijn van dat hij daar niet de kwaliteiten voor heeft. De laatste keer dat we hem zo oprecht bezig zagen, kwam hij immers op de proppen met de faliekante mislukking Revolver. Cash Truck is een heel stuk beter bekijkbaar, al was het maar omdat het plot tenminste te volgen is, maar zonder enig spoortje van ironie maakt Ritchies vaste dosis machismo een tamelijk knullige indruk. De dialogen zouden gevat moeten zijn, maar het eindresultaat klinkt meer als een stel pubers die elkaar op het schoolplein proberen af te troeven.

Het gebrek aan relativering wreekt zich vooral in de derde akte, die er qua actie best mee door kan, maar uiteindelijk verdrinkt in een zielloze geweldsexercitie. Nu keek Ritchie in zijn eerdere misdaadfilms ook nooit op een lijk meer of minder, maar hij wist altijd wel iets van te maken van de vele sterfgevallen. Meestal waren ze grappig, een andere keer schokkend, maar altijd was enige mate van menselijkheid in het spel. Hoe hij in Cash Truck personages introduceert, uitwerkt en vervolgens achteloos terzijde schuift, wekt vooral een nihilistische indruk. Dat doet enigszins denken aan de grimmigheid van S. Craig Zahlers Dragged Across Concrete, maar waar die film daarmee de spanning zeer hoog liet oplopen, blijft Cash Truck bij elk dodelijk slachtoffer maar matigjes voortkabbelen.

Cash Truck is te zien bij Prime Video.