De Franse regisseur Cédric Le Gallo had naar eigen zeggen een jaar of tien geleden een kleine sociale kring en voelde met name behoefte om meer vriendschappen met andere homoseksuele mannen te hebben. Hij besloot zich aan te sluiten bij een gay waterpoloteam met de schertsende naam 'Les Crevettes Pailletées' ('De Garnalen met Pailletten'). Deze ervaring vormde de ruwe basis voor zijn feelgoodkomedie met dezelfde titel, die in ons land wordt uitgebracht als The Shiny Shrimps.
Er is alleen ook een heleboel bij verzonnen en dan met name het voornaamste plotelement van een stoere wedstrijdzwemmer die het voor elkaar krijgt om een homoseksuele verslaggever de huid vol te schelden. Als straf mag atleet Matthias Le Goff van de zwembond het zwemteam uit de titel klaarstomen voor de Gay Games in Kroatië. Het contrast van een alfaman die een groep homoseksuele mannen in het gareel moet krijgen staat garant voor behoorlijk wat conflict en komedie, maar Le Gallo en zijn co-regisseur richten zich liever op de onderlinge (platonische) relaties tussen de mannen en hun eigen persoonlijke drama.
Dat Le Gallo niet voor de gemakkelijke weg is gegaan mondt uit in een wankelend licht komisch drama. Zo worstelt Jean niet alleen met het verbreken van zijn relatie met teamgenoot Alex, maar ook met zijn teruggekeerde kanker die hij koste wat kost voor zijn team verborgen wil houden. De oudere Joël heeft een enorme behoefte om zich te settelen, maar ligt voor zijn gevoel uit de gratie bij de gayscene. Fred is naar het team teruggekeerd maar gaat nu door het leven als vrouw. En Cédric zit op zijn beurt onder de plek bij een veeleisende partner die hem verwijt helemaal niet naar hun tweeling om te kijken.
Hoewel je zou verwachten een stoere wedstrijdzwemmer die een homowaterpoloteam moet coachen voldoet als premisse, verdwijnt dit idee steeds meer naar de achtergrond. Daardoor wordt deze komedie meer een uiteenzetting van de problemen waar homoseksuele dertigers en veertigers mee worstelen, omlijst met veel clichés. Daarnaast roept de akte die dienstdoet als roadmovie herinneringen op aan het Australische The Adventures of Priscilla, Queen of the Desert. Met het voorspelbare maar dankbare concept van de tegenstellingen tussen Matthias en zijn waterpolomannen wordt teleurstellend weinig uitgehaald.
Hierdoor hinkt The Shiny Shrimps op vele gedachten en is de verhaalboog allesbehalve soepel te noemen. Plotmatig is het een janboel die verschillende concepten over de levens van de personages bij elkaar raapt zonder echt een eenheid te worden. Sterk zijn juist de sporadisch momenten waarin het teamgevoel en de vriendschap prevaleren, zelfs als dit een groot van-dik-hout-zaagt-men-planken-gehalte heeft. Deze chaos is echter overgegoten met een onvervalst feelgoodsausje en je moet wel van steen zijn om hier niet een beetje door te worden opgezweept. Zelfs de domper die de afsluiting vormt wordt hierdoor met veel charme afgesloten.
