Nog voor het musical-megasucces Hamilton was er op Broadway In the Heights. Die vestigde voor het eerst de aandacht op het muzikale talent van Lin-Manuel Miranda, die ermee een ode bracht aan de wijk waar hij opgroeide in New York: Washington Heights. Disney opende voor hem de deuren, zodat de componist ook aan de slag kon bij films zoals Vaiana en Mary Poppins Returns. En nu zijn magnum opus over rappende Founding Fathers zo'n begrip is geworden, kon het niet uitblijven: een verfilming van het eerste succes.
Centraal staat Usnavi, die een paar jaar in de toekomst het verhaal van zijn wijk vertelt aan een stel kinderen, onder wie zijn dochter. Hij had ooit een winkeltje in Washington Heights, waar hij lief en leed deelde met de hele buurt. Zijn beste vriend in het verhaal is Benny, die in een lokaal taxibedrijfje de planning doet. In de beautysalon werkt Vanessa, op wie Usnavi verliefd is. De hoop van iedereen in de wijk is gevestigd op Nina, de ex van Benny en tevens de dochter van diens baas. Zij zit op een van de topuniversiteiten van het land, Stanford, maar hoe lang nog? In the Heights gaat over hardwerkende latino's die de wijk uit proberen te komen, maar onlosmakelijk een band houden met de plek waar ze opgroeiden.
En eigenlijk is dat wat deze musical typeert, de liefdesbrief die Miranda schrijft aan Washington Heights. Een wijk waar iedereen ergens tussen eerste- tot derdegeneratie-immigrant is, waar niemand genoeg geld heeft, waar familiebedrijven worstelen om rond te komen. De meesten die hier rondlopen hebben een Spaanstalige achtergrond. Het leven is niet gemakkelijk, maar de wijk bruist en viert het bestaan. En het plot is opgebouwd rondom een stroomuitval die dagenlang aanhoudt tijdens de heetste dagen van het jaar. Het is een test van menselijk karakter. En zonder iets te verklappen, één die de Heights op het lijf is geschreven.
Aan het roer staat Jon M. Chu, die nog lekker de wind mee heeft na zijn succes Crazy Rich Azians. Je merkt aan het plezier in alle scènes dat hij precies heeft kunnen maken waar hij op dat moment zin in had, en misschien ook wat hij nodig had. Hij vertaalt In the Heights erg geraffineerd van een podiumvoorstelling naar een film, met visuele vondsten waar hij het intieme met het grootschalige samenbrengt. Neem een spectaculair groot dansnummer met bijna honderd dansende mensen op straat. We zien het tafereel eerst gereflecteerd in een raam waar Usnavi zijn winkeltje uit staart. Ziet het eruit alsof het uit een computer is komen rollen? Een beetje, maar toch werkt het. Het is een duidelijke keuze om een gevoel over te brengen, ten koste van het realisme.
De hele beeldtaal van In the Heights heeft een heldere glans, iets fleurigs en zomers. Als je de hele film in één kleur wilt vangen, zou lichtblauw - als een heldere zomerhemel - misschien het dichtst in de buurt komen. Het klopt met de toon van de muzieknummers, waarin kleine intermenselijke relaties het allerbelangrijkste zijn. Sommige stukjes dialoog en songtekst zijn gezapig en oversentimenteel, maar het past! Er zit onder die laag van voorspelbare blijheid een oprechte liefde voor de plek die beschreven wordt, en die wordt met verve overgebracht.
De kans is nihil dat er in 2021 een betere zomerfilm uitkomt, om meer dan twee uur bij in een bioscoopstoel te vertoeven. In the Heights is duidelijk gemaakt voor een groot scherm en geluid dat de luidsprekers uit blaast. Ga dus met Usnavi en Vanessa een avondje dansen in de club, hangen in de bodega of vlaggen wapperen op een oververhitte straat. Omarm de vreugde.
