Regie: Donovan Marsh | Scenario: Donovan Marsh, Wayne Fitzjohn, Marcell Greeff, Emile Leuvennink en Jarrod de Jong | Cast: Hlubi Mboya (Ntombizonke Bapai), Erica Wessels (Jodie Snyman), Brendon Daniels (Samuel Arendse), e.a. | Speelduur: 107 minuten | Jaar: 2021

Op oude videobeelden bekent de Zuid-Afrikaanse kinderhandelaar Gert de Jager schuldig te zijn aan de verdwijning van ten minste vijf jonge meisjes. Hij wil verder geen namen noemen, maar iemand anders zou hem onder druk hebben gezet om die misdaden te plegen. Iemand die lid zou zijn van de Nationale Partij. Een politicus dus. Een dag later wordt Gert dood aangetroffen in zijn cel.

Oef, daar zit een luchtje aan. Jody Snyman, een vrouwelijke rechercheur, doet al jaren onderzoek naar deze zaak, maar tot op heden heeft ze weinig succes: bijna elke keer als haar team ergens een inval doet, zijn de vermoedelijke daders al lang en breed vertrokken. Ook Ntombizonke Bapai - wier voornaam "alle meisjes" betekent - heeft zo haar redenen om de jacht op dit geboefte te openen. Jody en Ntombizonke werken samen, en toch ook weer niet. Wanneer er plotseling doden vallen en een seriemoordenaar een potje hints lijkt te willen spelen door de initialen van vermiste kinderen in zijn slachtoffers te kerven, begint voor de twee dames een duister kat-en-muisspel.

Is dit een film van David Fincher? Puur op basis van de premisse zou dat niet eens zo'n heel slechte gok zijn geweest. Er weerklinken hier regelmatig echo's van duistere thrillers zoals Seven en The Girl with the Dragon Tattoo, maar helaas blijkt de Netflix-film I Am All Girls toch een flink aantal maatjes kleiner dan deze twee grote jongens. En dat is jammer, want we hadden regisseur Donovan Marsh wel weer een goede film gegund. Hunter Killer, zijn vorige project, was namelijk prima te pruimen dankzij de vele explosies, vette knipogen en de aanwezigheid van bekende namen zoals Gerard Butler, Gary Oldman en Common.

In I Am All Girls is echter niets van datzelfde plezier terug te vinden. Ergens wel logisch natuurlijk, want een film over kinderhandel en -misbruik leent zich nou niet bepaald voor allerlei lolligheden. Maar kom op, meneer Marsh: een beetje meer sjeu aan je film geven is echt niet verboden hoor. Zo moeten Jody en Ntombizonke doorgaan voor beste vriendinnen (of zelfs liefdespartners?) maar dat komt in geen enkele scène echt goed uit de verf.

En dan het script: dat is een puinbak waar je u tegen zegt. Dat het verhaal zo nu en dan ietwat rommelig in elkaar steekt is nog tot daaraan toe, maar dat je een cruciaal spanningselement in een thriller al na tien minuten de das om doet, is echt onbegrijpelijk. Als kijker weet je dan namelijk al precies wie de seriemoordenaar is. En wat voor zin heeft het dan eigenlijk nog, dat hij of zij daarna weer een masker opzet?

Met alle zware thema's in het achterhoofd, is het bijna een knappe prestatie te noemen dat je een film kunt afleveren die compleet gespeend is van elke vorm van spanning of emotionele impact. Nogmaals: het gaat hier om ontvoerde kinderen. Daar moet je op dramatisch vlak toch echt wel wat meer uit kunnen halen. Als een politie-eenheid tijdens een inval bijvoorbeeld op een groepje jonge meisjes in een zeecontainer stuit, heb je als filmmaker de kans om te laten zien hoe ontredderd die eraan toe zijn. Maar nee hoor, Marsh filmt hen gewoon in het donker. Koud en op afstand. Wég drama.

Tot overmaat van ramp eindigt I Am All Girls ook nog eens verschrikkelijk cliché. De laatste scène is bovendien niet op een geloofwaardige manier in overeenstemming te brengen met het serieuze opschrift dat vlak voor de aftiteling in beeld verschijnt. Het vloekt enorm. En dat zou niet mogen.

I Am All Girls is te zien bij Netflix.