Regie: Azazel Jacobs | Scenario: Patrick DeWitt | Cast: Michelle Pfeiffer (Frances Price), Lucas Hedges (Malcolm Price), Imogen Poots (Susan), Valerie Mahaffey (Madame Reynard), Danielle Macdonald (Madeleine), e.a. | Speelduur: 113 minuten | Jaar: 2020

Bij een komisch drama dat zich in Parijs afspeelt, denk je al snel aan het bekende riedeltje dat zal passeren: zonnige terrasjes, wandelingen langs de Seine, en lollige fotomomentjes op en rondom de Eiffeltoren. Dat het ook anders kan, bewijst French Exit van regisseur Azazel Jacobs en schrijver Patrick DeWitt, die zijn eigen boek bewerkte tot een scenario.

Als decor voor een komedie komt de Franse hoofdstad er hier maar bekaaid van af: de gebouwen en plantsoenen zijn grauw, immer gehuld in een sluier van regen en algehele misère. Zelfs de Eiffeltoren komt nergens in beeld, alsof de makers bewust elke vorm van 'joie de vivre' uit hun film wilden weren. En dat is natuurlijk ook zo.

Centraal staat Frances Price, een botte, cynische, depressieve en decadente dame, die de ene na de andere sigaret tussen haar opgespoten lippen steekt. Na het verlies van haar man en een groot deel van de erfenis moet ze noodgedwongen haar poepchique huis in de verkoop zetten. Gelukkig schiet een vriendin te hulp, en mogen Frances, zoon Malcolm en hun zwarte kat (zou die ongeluk brengen?) voor enige tijd in haar appartementje in Parijs wonen. Moeten ze alleen even per cruise de oceaan oversteken.

Wie al het voorgaande zo leest, vraagt zich wellicht af of er ook nog een beetje gelachen mag worden bij French Exit. Het antwoord is ja, maar de humor moet je maar net liggen. De meeste grappen en grollen bezorgen je vooral een acuut gevoel van plaatsvervangende schaamte. Neem de scène met die seance: hoe ongemakkelijk kan het worden als een overleden partner, in de vorm van een flakkerende kaars, zijn (nog levende) echtgenoot allemaal verwijten gaat zit maken in het bijzijn van anderen?

De vervreemding zit 'm verder ook in de stijl: veel statische shots, soms opzettelijk stijf acteerwerk, en een niet aflatende stroom van piano- en klarinetriedeltjes op de geluidsband. Dit alles bij elkaar maakt dat je onrustig op je stoel heen en weer begint te schuiven. En toch blijf je kijken, al was het maar om de geweldige rol van Michelle Pfeiffer, die met haar botte eerlijkheid zowel ontwapenend als onuitstaanbaar kan zijn. Je gaat vanzelf wel van haar houden, want er gaat natuurlijk veel meer schuil achter die grote mond van haar.

Het moet wel gek lopen wil French Exit niet uit de bus komen als een van de vreemdste komedies van het jaar. Zoek vooral niet te veel naar een plot, maar laat de stortvloed aan ongemak gewoon over je heen komen. Dat is de beste manier om van deze film te genieten. En ach, een oud, verlaten steegje in een buitenwijk van Parijs heeft eigenlijk ook wel zo z'n charme.

French Exit is te zien bij Pathé Thuis en andere video-on-demanddiensten zoals Apple TV+ en Google Play.