Regie: Justin Benson en Aaron Moorhead | Scenario: Justin Benson | Cast: Anthony Mackie (Steve), Jamie Dornan (Dennis), Katie Aselton (Tara), Ally Ionnides (Brianna), e.a. | Speelduur: 102 minuten | Jaar: 2019

Er is niets heerlijker dan een goed foute horrorfilm. Er ontstaat een extra dimensie van onbedoeld vermaak als de schrikeffecten je niet eens de stuipen op het lijf jagen, maar er wel een boel te lachen valt vanwege een ridicuul scenario. Vaak is daar niet eens zo veel voor nodig, want de personages zijn in het genre vaak behoorlijk belabberd uitgewerkt. Bovendien geldt de vuistregel: hoe minder er aandacht aan een personage wordt besteed, hoe sneller zij of hij de pan in wordt gehakt.

Het is niet voor niets dat veel beginnende regisseurs in de States hun loopbaan beginnen met formulematige horrorfilms. Kenmerken zijn vaak een eeuwig brommende soundtrack, een belachelijk uitgewerkte premisse en cameratrucjes die de filmmaker van de opleiding heeft meegepikt. Van karakterontwikkelingen hebben de aspirant filmmakers nog nooit gehoord. Het is dan ook verwonderlijk dat Synchronic, een thriller met horrorelementen, niet eens het debuut is van regieduo Justin Benson en Aaron Moorhead. Het tweetal heeft al een handjevol soortgelijke producties afgeleverd, maar is nooit echt doorgebroken.

In Synchronic draait alles om een mysterieuze synthetische drug met dezelfde naam als de titel. Ambulancebroeders Steve en Dennis zijn niet alleen collega's maar ook beste maatjes. Ze worden op de meest gruwelijke plaatsen delict in New Orleans afgestuurd om te zien of er nog een menselijk leven te redden valt. Al snel begint de mannen iets op te vallen. Bij alle recente gevallen waarbij ze medische assistentie moeten verlenen is dezelfde drug in het spel. Als de tienerdochter van familieman Dennis door toedoen van Synchronic van de aardbodem lijkt te zijn verdwenen komt zijn vriend Steve is actie.

Benson en Moorhead werkten met het scenario van eerstgenoemde en die heeft zich de nodige pretenties in het hoofd gehaald. De tegenstellingen tussen Dennis en Steve zijn wat gemakzuchtig, maar dat is de makers nog te vergeven omdat je iets van een uitgangspunt moet hebben. Dennis is getrouwd en heeft kinderen, maar Steve lijkt elke avond een andere dame zijn bed in te sleuren. Waar het echt flink spaak loopt zijn de dramatische verwikkelingen die Benson in zijn verhaal verweeft. Dennis worstelt met een moeizaam huwelijk en zijn rol als vader. Steve krijgt op zijn beurt dramatisch nieuws horen, wat hem kennelijk aanspoort om de werking van de drug uit te gaan testen met als doel Dennis' dochter op te sporen.

De werking van Synchronic is de belangrijkste motor van de tweede deel van het verhaal, als je je al schouderophalend hebt neergelegd bij de constatering dat Dennis weinig moeite onderneemt om zijn eigen kind op te sporen. Steve slaat aan het experimenteren en komt steeds meer te weten over de werking van de drug waarvan tijdreizen de belangrijkste is. Het resultaat is een aantal aardige scènes waarbij de kijker dezelfde ontdekkingen doet als Steven. Vriend Dennis wordt geheel op een zijspoor gezet, maar wordt er in de afronding van het plot nog even met de haren bijgesleept.

Synchronic bedient zich van een overdaad aan losse eindjes, dramatisch bedoelde maar nauwelijks beklijvende ontwikkelingen en matige visuele effecten. Bovendien vinden Benson en Moorhead het lastig om stiltes te laten vallen en plamuren daarom hun thriller vol met muziek die overal doorheen dreunt. Aan de hoofdrolspelers Anthony 'Falcon' Mackie en Jamie 'Fifty Shades' Dornan heeft het niet gelegen; die proberen er het beste van te maken. Er zijn ettelijke voorbeelden van horrorproducties waarbij spanning en goed schrijfwerk prima samengaan. Hier zitten de twee disciplines elkaar naarstig in de weg.

Synchronic is te zien bij Pathé Thuis en andere video-on-demanddiensten. Bekijk ook ons interview met regisseurs Justin Benson en Aaron Moorhead.