Regie: Amy Poehler | Scenario: Tamara Chestna en Dylan Meyer | Cast: Hadley Robinson (Vivian), Lauren Tsai (Claudia), Alycia Pascual-Peña (Lucy), Nico Hiraga (Seth), Sabrina Haskett (Kaitlynn), Patrick Schwarzenegger (Mitchell Wilson), Amy Poehler (Lisa), Ike Barinholtz (Mr. Davies), Marcia Gay Harden (Schooldirecteur Shelly), Josephine Langford (Emma Johnson), e.a. | Speelduur: 111 minuten | Jaar: 2021

Timide muurbloempje Vivian heeft een openbaring. Wanneer haar gloednieuwe klasgenoot Lucy zich in alle felheid verzet tegen de seksistische status quo van het klaslokaal, vallen de schellen van haar ogen. Hier moet iets tegen worden gedaan. Ze duikt in het punkverleden van haar moeder voor inspiratie, en brengt vervolgens een zelfgeknutseld zine uit met strijdlustige leuzen: 'Moxie'. En het pakt! Een beweging is al snel geboren. Ook Vivian sluit zich aan, maar durft er niet voor uit te komen dat zij in eerste instantie de hele school heeft gepamfletteerd.

Een Amerikaanse highschool als micro-universum werkt vaak prachtig. Denk aan Election, Easy A en het onvolprezen Mean Girls, dat destijds werd geschreven door comédienne Tina Fey. Haar vaste medepresentator bij de Golden Globes en komedievriendin Amy Poehler kruipt nu in de regiestoel om een soortgelijk trucje te doen. Alleen is nu niet populariteit het issue, maar het juk van seksisme waaronder Vivian en haar medeleerlingen gebukt gaan.

De filmtitel Moxie laat zich het beste vertalen als een combinatie van lef en pit, iets wat de schooldirecteur makkelijk in de mond neemt om de cheerleaders te beschrijven. Als kop boven het pamflet heeft het dus iets ironisch: als je vindt dat zij lef hebben, zullen we je eens wat laten zien. Maar er is geen film als zaken niet enigszins uit de hand lopen. Optrekken met de feministische actiegroep drijft een wig tussen Vivian en haar beste vriendin Claudia, voor wie dit allemaal niet zo makkelijk is. En natuurlijk radicaliseert onze hoofdpersoon.

Vooral de jonge acteurs verdienen alle lof. Hadley Robinson geloof je meteen als pienter meisje in wie veel strijdlust opborrelt, maar ook niet te veel op de voorgrond durft te treden. Ze is bovendien een goede Amy Poehler-surrogaat, zonder te vergeten om een volledig eigen stempel op de rol te drukken. Inspirator Lucy wordt met veel vuur belichaamd door Alycia Pascual-Peña. En Patrick Schwarzenegger is de ideale schurk: iets te knap, iets te charismatisch, maar zeker geen te oppervlakkige dommekracht. Je snapt hoe hij iedereen om zijn vingers windt, maar niet zonder de nodige walging te voelen als hij zijn smerigste grijns weer voor de dag haalt.

Als er kritiek te leveren valt, dan is het vooral dat de manier waarop de film verloopt uiteindelijk vooral een wensdroom is. Heel fijn dat op dit schoolniveau seksisme even volledig kan worden opgelost, maar zo werkt de realiteit niet. En het is de vraag of het op een highschool wel op deze manier zou gaan. De situatie is nogal zwart-wit om mee te beginnen, en de oplossing voelt daardoor iets te makkelijk. Maar een gebrek aan nuance maakt nog geen slechte film. Als je dit bekijkt als een vorm van wensvervulling, mogelijk zelfs als inspirator, dan krijg je wat je wilt.

Er zijn nog wat kleine puntjes. Zowat alle personages praten de hele tijd net iets te gevat om aannemelijk te blijven. En Seth is als liefje voor Vivian wel heel erg ideaal. Hij is niet alleen ultiem goedbedoelend, hij heeft alle gereedschappen om vanuit het kamp van de mannen de feministische golf van Moxie volledig te steunen. Enige spanning in de relatie komt daardoor geheel neer op de tekortkomingen van Vivian, terwijl het boeiender zou kunnen zijn als ze allebei iets te leren hadden. Moxie kiest voor de eenvoud: één duidelijke hoofdpersoon en dus één karakterontwikkeling.

De reden waarom deze film toch vrij goed werkt is de climax waarnaartoe wordt gewerkt. Die is verdiend en emotioneel bevredigend, en komt binnen. Want iets wat Moxie in elk geval niet is, is cynisch.

Moxie is te zien bij Netflix.