![All the Pretty Little Horses [Picl]](https://cdn.filmtotaal.nl/images/original/wdp6taiaonz1_hero.jpg)
Een vrouw jogt door een Grieks landschap met beboste heuvels. Tussendoor zien we beelden van een hond die luid grommend een speeltje weigert los te laten. Dreiging! Er wordt nog wat gejogd, het speeltje wordt weggegooid en de hond rent erachteraan. De spanning bouwt op, mede ingegeven door de filmmuziek. Wat gaat er gebeuren als de vrouw en de hond elkaar ontmoeten? Het korte antwoord: weinig. De beginscène van All the Pretty Little Horses zet een patroon neer dat lang wordt volgehouden. Eén van misleiding en anticlimax.
De vrouw, Alice, worstelt met iets. Maar waarmee, daar krijgen eigenlijk niet zo heel veel van mee voor een groot deel van de film. Haar man Petros klust wat aan de villa op de heuveltop waar het stel het grootste deel van de tijd doorbrengt. Er gaat een hoop wijn doorheen, hun relatie heeft wat moeizaams en er mist iets in de communicatie. Ze hebben ook een zoontje genaamd Panayiotis, zo'n kleine blonde engelverschijning. Alice gaat bovendien vaak met een makelaar naar huizen kijken.
Als dit wat summier klinkt voor een plot, ja, dat klopt. Maar meer weggeven kan ook niet, want All the Pretty Little Horses is opzettelijk spaarzaam met het weggeven van informatie. Regisseur Michalis Konstantatos laat je lange tijd gissen naar wat er allemaal nog meer aan de hand is. Maar hij blijft wel een hoop hints geven welke kant het opgaat, om het vervolgens weer niet daarnaartoe te laten gaan. Je kunt dit subversie noemen, een ombuiging van je verwachtingen. Maar misschien is dat te veel eer.
All the Pretty Little Horses is het filmequivalent van die knakker uit de vriendengroep die op je goedgelovigheid inspeelt. Zo iemand die je een verhaal vertelt en, wanneer je het gelooft en emotioneel geïnvesteerd bent, het tapijt onder je vandaan trekt en zegt: "Grapje, is helemaal niet zo!" Dat kan geraffineerd zijn, als je daardoor meegaat in iets wat compleet ongeloofwaardig is. Maar het kan ook zijn dat je een geloofwaardige leugen gelooft, doordat de enige die over de informatie beschikt dat het niet zo is óók degene is die je op dat moment voorliegt. De suffe variant dus.
Het is ongetwijfeld persoonlijk in welke categorie Konstantatos voor jou valt. Wat zeker is: hij blijft maar op die ene knop duwen. Alsof hij zegt: "Hier gaat iets vreselijks gebeuren!" Het zit in alles. Van de montage tot de filmmuziek, en de spanning die hij opbouwt, maar uiteindelijk blijft elke keer de echte verrassing uit. En dat trucje tekent de hele eerste helft van zijn film. Daarin kun je lezen dat hij de taal van films zelf onder de loep neemt en ontmantelt, misschien een subtiele kritiek op hoe we ons door films in de maling laten nemen. Het ding is alleen: hij doet er niets meer mee. Hij geeft geen betekenis aan het spelen met de verwachtingen. Deze film geeft vooral het gevoel dat je als kijker getrold wordt.
Er is in het verhaal echter wel iets meer aan de hand, een geheim dat halverwege wordt onthuld. Iets wat de rest van de film tekent als plotpunt. Het is echter veel minder spannend dan alles waar de film eerder naar hintte. Het is niet een onthulling van niks, maar wel opnieuw een anticlimax. En het vreemde is, dat het nu niet bewust lijkt gedaan. En aangezien we ook geen personages krijgen voorgeschoteld bij wie we kunnen aanhaken, lijkt het alsof de boel expres ondoordringbaar wordt gehouden. Zodoende komt ook de tweede helft niet lekker uit de verf.
Hopelijk leert Konstantatos zijn trollerigheid in de toekomst geraffineerder in te zetten, of tenminste op een manier die wel iedereen mee kan krijgen. All the Pretty Little Horses lijkt namelijk iets te willen proberen, maar daar niet in te slagen. Opzettelijk een hele bak niks was misschien interessanter geweest dan een halfbakken iets. Maar halfbakken is wat we krijgen.
All the Pretty Little Horses is te zien bij Picl.
