Regie: Siamak Etemadi | Scenario: Siamak Etemadi | Cast: Melika Foroutan (Pari), Shahbaz Noshir (Farrokh), Sofia Kokkali (Zoe), Argyris Pandazaras (Anarchist), Lena Kitsopoulou (Nawal), Bijan Daneshmand (Ahmadi), Vassilis Koukalani (Mr. Bagheri), e.a. | Speelduur: 101 minuten | Jaar: 2020

Begeleid door haar stuurse echtgenoot, zet de gedweeë Iraanse Pari voet aan Griekse grond. Ze komt haar studerende zoon Babak opzoeken. Maar hij komt niet opdagen op het vliegveld om Pari en stiefvader Farrokh op te halen. Hij blijkt ook al maanden niet meer in zijn appartement te zijn geweest of op de universiteit. Pari móét weten waar hij is. De enige aanwijzing die ze kan vinden is een hoofdletter A met een rondje eromheen getekend, op een afgescheurde pagina poëzie.

Voor zijn speelfilmdebuut schreef de in Griekenland woonachtige Siamak Etemadi een verhaal dat in zijn geboorteland nooit kan worden vertoond. Niet omdat Pari op enige manier expliciet kritisch is op het Iraanse regime, maar vanwege wat hij laat zien. Zijn hoofdpersoon neemt in privé haar hoofddoek af en we zien een flashback waar ze borstvoeding geeft. Ook begeeft ze zich in enkele van de extreemste uitwassen van de Griekse samenleving om naar haar zoon te zoeken. Zo bezoekt ze een punkconcert in een kraakpand met een lesbische anarchist, die ook nog eens een kus van haar steelt. Filmmakers zijn verbannen om minder.

Deze vreemde leefwereld heeft Barak opgeslokt en nog niet uitgespuugd. Tijdens haar zoektocht komen we erachter dat Pari niet simpelweg zo onderdanig is als ze lijkt in de eerste scènes. Ze blijkt vindingrijk en eigengereid, en durft van zich af te vechten wanneer dat nodig is. Ze is echter bovenal vreemd in deze omgeving, en dat maakt de besten onder ons onzeker. Maar ze zet de stappen die ze moet, aarzelend en voorzichtig. Want Pari is bovenal vasthoudend: ze zal Babak terugvinden. Zonder hem kan ze niet terug naar huis.

Als je deze film kunt zien, betekent dit vrij zeker dat jouw leven flink verschilt van dat van Pari. Hoe vaak word je uitgedaagd om het perspectief aan te nemen van iemand die je zo vreemd is? Om met haar af te dalen in wat gevoelsmatig het voorportaal van de hel moet zijn? Ze moet leren om haar demonen te omarmen, zoals lesbische anarchiste Zoe het verwoordt. En actrice Melika Foroutan weet deze reis zowel spiritueel als in praktische zin vorm te geven. Een hele transformatie ontvouwt zich voor onze ogen, alsof we naar een echt mens kijken.

Ook de documentaire-achtige filmstijl benadrukt het rauwe realisme waar regisseur Etemadi naar streeft. De beelden zijn wild, korrelig en schokkerig en de montage wordt heftiger wanneer Pari wordt overweldigd door haar nieuwe indrukken en avonturen. Een krakersrel, een belaging. We worden op deze momenten in haar schoenen gezet, en gedwongen om stil te staan bij alles waar zij mee wordt geconfronteerd. Zo ook bij de moeilijke vraag: hoe goed kent iemand zijn eigen kind nou eigenlijk? Je kunt je nog zo verbonden voelen, uiteindelijk trekt ieder zijn eigen pad. En dat kan het compleet tegenovergestelde zijn van wat je had verwacht. En dan is er ook echtgenoot Farrokh, die een aantal onverwachte onthullingen over zichzelf doet.

Wat Pari vooral doet, is nazingen. Gedachten blijven tot lang na de aftiteling binnenstromen, en de reis samen met deze sympathieke en mooie vrouw blijft daarmee voortduren voorbij de filmlengte. Wat dat betreft is Etemadi er uitermate in geslaagd om hiermee een liefdesbrief aan zijn eigen moeder maken. Hij toont wat we niet aan haar kunnen zien in het begin, in haar vormeloze gewaad op het vliegveld. Of zoals een van de personages in de film het verwoordt: "een Ayatollah-vrouwtje". Pari is dat misschien, maar ze is veel meer dan dat. Heel veel meer.

Pari is te zien bij Picl.