Het begint met een auditie. Een groep bejaarde mannen heeft gereageerd op een krantenadvertentie. Gezocht: iemand tussen tachtig en negentig jaar die wel wat kan met moderne technologie. De keuze valt uiteindelijk op Sergio, die net zijn vrouw heeft verloren. Hij mag drie maanden lang als spion een verzorgingstehuis infiltreren, in opdracht van privédetective Romulo. De dochter van een van de bewoonsters vermoedt namelijk vuil spel onder de verzorgers: diefstal, mishandeling en verwaarlozing. Sergio blijkt vervolgens minder goed met smartphones dan hij bij zijn aanmelding beweerde.
Van alle waargebeurde verhalen over spionnen heeft de documentaire The Mole Agent misschien wel het meeste weg van de James Bond-films: een keurige, welgeklede man met allerlei moderne snufjes op zak brengt alle vrouwen om hem heen het hoofd op hol. En dat doet Sergio echt. Misschien is het een extra dosis zelfvertrouwen, omdat hij zich succesvol voordoet als een normale bewoner, of dat hij simpelweg een mooie oude man is. Maar Sergio blijkt een ware 'gentleman spy'. Vooral hilarisch is zijn eerste feestje in het verzorgingstehuis, waar hij met alle vrouwen moet dansen.
En daar houdt de vergelijking met 007 eigenlijk wel een beetje op. Want deze Chileen is niet bepaald uit het juiste hout gesneden om te spioneren: hij is erg opzichtig, krijgt maar met moeite zijn verborgen camera's aan de praat en raakt veel te betrokken bij de mensen die hij eigenlijk in de gaten moet houden. Hij bedoelt het goed, maar is onervaren. Op een gegeven moment krijg je medelijden met die arme Romulo. De detective moet veel te lange spraakberichten op Whatsapp doorploegen, op zoek naar de informatie die voor hem wel nuttig is. Blijkbaar hoef je niet eens zo gewiekst te zijn om mensen te bedonderen, en dat maakt deze docu alleen maar leuker.
Regisseur Maite Alberdi kan de geheime capriolen van agent Nul-Nul Tachtig Plus allemaal vastleggen, omdat ze onder valse voorwendselen in het tehuis filmt. Ze zegt bezig te zijn met een film over de bewoners, en zou graag een nieuweling willen volgen. Wanneer Sergio binnenkomt, heeft ze dus vrij spel en kijkt niemand er raar van op dat de camera's al zijn bewegingen op film vastleggen. Zodoende kun je genieten van al zijn gestuntel en pogingen om een zo goed mogelijke spion te zijn. Een betere en sympathiekere hoofdpersoon had Alberda niet kunnen wensen.
Het zijn juist de onhandige eigenschappen van Sergio als infiltrant die de film kleuren en een andere, onverwachte kant opduwen. Wanneer hij iets te veel aanpapt met een verdachte in zijn onderzoek, raken we namelijk net zo betrokken als hij. We krijgen ook een vleugje mee van de eenzaamheid waaronder deze oudere Chilenen gebukt gaan, en proeven uitgebreid van het gewone dagelijkse leven in een verzorgingstehuis. Het begint als een humoristisch verhaal met een klein hartje, maar groeit uit tot een sympathiek portret van ouderdom met een stevige aanklacht.
The Mole Agent werd een publiekslieveling op het IDFA-festival, waar hij dit jaar zijn Nederlandse première beleefde. En dat is niet verwonderlijk. Zelden zijn documentaires zo moeiteloos grappig, en hebben ze nog wat belangrijks te melden ook. Sergio mag dan niet zo goed zijn in het infiltreren van een ouderentehuis, hij dringt wel onze harten binnen.
