De laatste week van het jaar is een vreemde tijd, waar dagen van te veel eten en familiebezoeken door elkaar lopen totdat met veel vuurwerk het nieuwe jaar mag worden ingeluid. Voor Anja krijgt deze periode echter een hele andere lading. Een dag voor kerstavond krijgt ze het vreselijke nieuws te horen dat de longkanker, waarvan ze dacht genezen te zijn, is uitgezaaid naar haar hersenen. Dit betekent hoogstwaarschijnlijk dat ze niet meer te genezen is. Hoe kom je met deze informatie in je achterhoofd de kerstdagen door? De persoonlijke film van Maria Sødahl, gebaseerd op haar eigen ervaringen, is gevoelig en emotioneel uitgewerkt met fenomenaal spel van acteurs Andrea Braein Hovig en Stellan Skarsgård.
Na het horen van haar onheilstijding, weet Anja niet goed wat ze moet doen. Ze weigert het aan haar drie kinderen en drie stiefkinderen te vertellen. Uiteindelijk zal ze dit echter wel moeten doen, omdat er op 2 januari al een operatie gepland staat. Ondertussen weet vriend Tomas ook niet meteen hoe hij met de situatie om moet gaan. De relatie tussen Tomas en Anja is vrij moeizaam, maar de urgentie van de ziekte van Anja zorgt er wel voor dat Tomas hun relatie een stuk meer gaat waarderen.
Er zijn natuurlijk al veel films gemaakt met een hoofdrol voor terminaal zieken. Vaak verzanden ze in een sentimenteel melodrama met emotioneel effectbejag. In Hope is wel degelijk plek voor emotionele scènes, maar het gaat eigenlijk veel meer over de dagelijkse realiteit van een patiënt. De indeling van de film in hoofdstukken, waarbij elk hoofdstuk een andere dag vertegenwoordigt, draagt sterk bij aan deze alledaagse werkelijkheid. Anja gaat van ongeloof naar verdriet en woede. Al deze lagen krijgen perfect gestalte in het ongelofelijk breekbare spel van Hovig.
Nog belangrijker is Anja's relatie met haar kinderen en partner. De relatie met Tomas laat zien dat de liefde complexe vormen kan aannemen in een volwassen leven. Toch is Tomas een belangrijke steun in deze moeilijke tijd. De vorige film van Maria Sødahl, Limbo, liet zien dat Sødahl veel potentie als filmmaker had. Doordat ze zelf deze ernstige ziekte heeft gehad is ze pas tien jaar later weer terug met deze film. Gelukkig maar, want dit is een van de subtielere en genuanceerdere films over kanker. Door de acute bedreiging van de dood, wordt Anja in alles vele malen directer. De subtekst verdwijnt en ze zegt eindelijk alles wat ze al vele jaren eerder heeft moeten vertellen. Sødahl weet precies de juiste toon te vinden en slaagt er, mede door de acteurs, in om een mooie film over eindigheid, liefde en familie te maken.
