Regie: Ben Wheatley | Scenario: Jane Goldman, Joe Shrapnel, Anna Waterhouse en Daphne Du Maurier | Cast: Lilly James (Mrs. de Winter), Armie Hammer (Maxim de Winter), Kristin Scott Thomas (Mrs. Danvers), Tom Goodman-Hill (Frank Crawley), e.a. | Speelduur: 121 minuten | Jaar: 2020

De gotische roman 'Rebecca' van de Britse schrijfster Daphne du Maurier werd in 1940 al eens op grandioze wijze verfilmd door niemand minder dan Alfred Hitchcock. De zwart-witklassieker sleepte destijds de Oscar voor beste film en beste cinematografie in de wacht. Anno 2020 wordt 'the master of suspense' node gemist. Deze nieuwe versie, gemaakt voor Netflix, kan op geen stukken na aan het origineel tippen, maar is gelukkig ook geen complete mislukking geworden.

Het verhaal draait om Maxim de Winter, een charmante aristocraat die zijn zinnen heeft gezet op een 'gezelschapsdame'. Hun romance is pril, maar dat weerhoudt de twee tortelduifjes er niet van om de Franse kust te verruilen voor een groot, chique en ietwat unheimisch landgoed in Engeland, genaamd Manderley. Hier mag de vrouw van eenvoudige afkomst zich als Mrs. de Winter eindelijk tot de aristocratie rekenen.

Eind goed, al goed, toch? Niet helemaal, want Mrs. de Winter ontdekt een aantal vreemde dingen. Zo begint haar man 's nachts te slaapwandelen en blijft één kamer in het peperdure optrekje voor haar verboden terrein. Bovendien doet Maxim erg schimmig over zijn vorige huwelijk met ene Rebecca, een dame die enige tijd geleden onder nogal mysterieuze omstandigheden om het leven is gekomen. Volgens de (enge) huisbewaarster en het bedienend personeel waart Rebecca's geest 's nachts nog altijd rond door de gangen van Manderley...

Visueel zit het allemaal wel snor met Rebecca. Aan het begin, wanneer de twee personages hoteldebotel op elkaar zijn, baden de shots nog in romantisch zonlicht en heldere kleuren. Maar naarmate de film een afslag neemt en steeds duisterder wordt, begint ook het kleurenpalet te vergrauwen. Scènes vullen zich nog steeds met allerlei weelde en rijkdom, zoals porseleinen beeldjes, satijnen beddengoed en schilderijen in gouden lijsten, maar de aandacht verschuift ook wat meer naar schaars verlichte kamers en gangen. En naar de hoge kliffen aan de kust, die bestaan uit zwarte, messcherpe rotsen.

Plotmatig steekt de film helaas wat zwakker in elkaar. Zodra Maxim en Mrs. de Winter hun intrek nemen in hun extravagante liefdesnestje, begint het verhaal te zwalken. Misschien komt dat door het feit dat het boek van Daphne du Maurier door maar liefst drie verschillende schrijvers is bewerkt tot een scenario. Welke kant willen zij nou eigenlijk op met het verhaal? Romantiek, mysterie en een paar griezelige momentjes (zie die onheilspellende vogelzwermen!) worden bij elkaar in een blender gegooid, maar eerlijk gezegd komt er pas in de derde akte wat schot in de zaak. Vooral omdat de plotwendingen zich dan ineens als een malle beginnen op te stapelen.

Ondanks de rommelige verhaalstructuur blijft Rebecca bekijkbaar. Hoofdrolspelers Armie Hammer en Lily James zijn beiden vriendelijke verschijningen voor het oog, zelfs als ze de opdracht krijgen om zich schuldig te maken aan een lichte vorm van overacteren. Oudgediende Kristin Scott Thomas mag als de ijzige huisbewaarster Mrs. Danvers echter met alle eer strijken. Haar rol als manipulator achter de schermen is vele malen interessanter dan die van de blonde, naïeve en verliefde Mrs. de Winter.

Tot slot moet gezegd dat regisseur Ben Wheatley (onder meer bekend van Sightseers, High-Rise en Free Fire) zich met deze productie ergens toch wel een beetje een mak schaapje toont. Waar is de scherpte en eigenzinnigheid die zijn voorgaande films tekenden? Rebecca is prachtig gefilmd, maar ontbeert focus en een eigen smoel. Leuk voor tussendoor, maar voor het echte werk verwijzen we je graag door naar Alfred Hitchcocks meesterwerk uit 1940.

Rebecca is te zien bij Netflix.