Nadat Bruno Dumont op geheel eigen wijze gestalte gaf aan de jeugd van Jeanne d'Arc in Jeanette (2017), keert de Franse filmmaker opnieuw terug naar het verhaal van de heilige. Verwacht dit keer geen musicalnummers of headbangende tweelingen, maar eindeloze discussies en dansende paarden. Opnieuw is dit een moeilijke film om te verdragen en uit te zitten. Desondanks zijn sommige momenten zo bijzonder dat ze de psyche niet snel zullen verlaten.
Jeanne d'Arc begint in dezelfde duinen die ook als decor dienden van Jeannette. Jeanne probeert als legeraanvoerder Parijs te veroveren, maar dit lukt in eerste instantie niet. Vervolgens beveelt de koning van Frankrijk haar om de oorlog te staken. Jeanne krijgt geen aanwijzingen van God meer binnen en begint te twijfelen aan de strijd die ze voert. Zijn de musicalnummers dan helemaal verdwenen? Toch niet! De innerlijke dialogen van Jeanne worden namelijk bezongen op dromerige synthpop door een iets te hoog en vals zingende man. Al snel wordt Jeanne vastgezet en beschuldigd van ketterij. Wat volgt zijn ellenlange scènes in een prachtige kathedraal, waarbij de kerk er alles aan doet om Jeanne te vervolgen.
Wederom is de jonge Lise Leplat Prudhomme, tijdens de opnames van de film twaalf jaar, te zien in de rol van Jeanne. Ze is erg jong voor deze rol en lijkt dan ook niet veel grip op haar teksten te hebben. Toch heeft dit meisje ook iets bijzonder charismatisch en krachtigs wat deze rol alsnog een mooie invulling geeft. Dumont werkt graag met amateurs en lijkt altijd een soort perfecte imperfectie in het spel van zijn acteurs naar boven te halen. Dit zorgt regelmatig voor bijzonder ongemakkelijke acteerprestaties, die soms niet om aan te zien zijn.
Jeanne d'Arc zit vol absurditeit, waarvan sommige delen onbedoeld absurd lijken. Monty Python lijkt nooit ver weg tijdens de serieuze en ernstige gesprekken van de mannen in overdreven kostuum. Niettemin lijkt de bedoeling geen komisch spel te zijn, wat voor een bijzonder vervreemdend resultaat zorgt. De sterkste scènes van de film spelen zich af tijdens het proces van de kerk tegen Jeanne. Een groep geestelijken, uiteraard allemaal mannen, moet een besluit nemen over het lot van de jonge Jeanne. Het absurdisme dat hier te zien is komt uitermate goed tot zijn recht. Niet alleen laat het de absolute waanzin van deze veroordeling zien, het is überhaupt een sterke aanklacht tegen bureaucratie. Het feit dat Jeanne door zo'n jonge actrice gespeeld wordt maakt het spektakel en de wetten die de mannen lijken na te streven uitermate bizar.
Toch is het uiteindelijk een moeilijke film om doorheen te komen. Er zit geen duidelijke toon in de film; momenten van humor, ontroering of drama zijn er niet of nauwelijks. Dumont is een filmmaker die een totaal andere kant wil inslaan, maar ook op intellectueel niveau valt er weinig te ontdekken dat de aandacht behoeft. Interessante experimenten zijn de twee Jeanne d'Arc-films van Dumont zeker, maar of het geslaagde pogingen zijn valt toch ernstig te betwijfelen.
