In 1993 maakte regisseur Elbert van Strien de korte film Marionettenwereld, waarmee hij een Gouden Kalf en een nominatie voor de studenten-oscar in de wacht sleepte. Zevenentwintig jaar later brengt hij een Engelstalige speelfilm uit met min of meer hetzelfde verhaal. In Marionette manipuleert het jongetje Manny zijn therapeut Marianne, gespeeld door Thekla Reuten.
"What am I doing here?" vraagt Marianne zich af nadat haar vliegtuig in Schotland is geland. De grijze lucht geeft haar niet bepaald een warm welkom. Na een traumatische gebeurtenis laat ze haar leven in New York achter zich en probeert ze in Schotland een nieuw bestaan op te bouwen. Marianne is kinderpsycholoog en kan invallen voor Dr. McVittie, die tot voor kort een zeer bijzonder patiëntje begeleidde: de kleine blonde krullenbol Manny.
Manny tekent tijdens en buiten zijn therapiesessies met Marianne de meest gruwelijke ongevallen. De reden kan de kinderpsycholoog niet achterhalen, maar dat zijn creaties niet zomaar onschuldige kindertekeningen zijn wordt haar al snel duidelijk. Marianne raakt geobsedeerd door Manny en Manny weet zijn therapeut in zijn greep te houden. Hij bespeelt haar als een marionet.
Het grauwe weer en de donkere kamers en cafés waar Marianne zich in begeeft benadrukken haar eenzame bestaan in Schotland. Ze wordt gezien als de buitenlander en contact maken met de lokale bevolking verloopt moeizaam. Daarnaast voorspellen de donkere sets het onheil dat haar te wachten staat. De mysterieuze soundscapes, die soms de natuurlijke geluiden uit haar omgeving overschaduwen, intensiveren de spanning. Deze scènes staan in schil contrast met de zonovergoten flashbacks naar Mariannes gelukkigere tijden.
Van Strien neemt de tijd om scènes uit te werken, wat tot op zekere hoogte werkt, maar op den duur ervoor zorgt dat de spanning in Marionette verloren gaat. Iets meer vaart had de film goed gedaan. Regelmatig is de camera pal op het gezicht van Marianne gericht. Door de benarde situatie raakt ze vervreemd van haar omgeving en van zichzelf. Ze raakt de grip op haar leven kwijt, zelfs nadat ze denkt uit deze nachtmerrie ontwaakt te zijn.
Tot het einde blijft de vraag wat echt is en niet in de lucht hangen. Zelfs het einde is onzeker; de film blijkt meermaals toch nog weer verder te gaan. Het uiteindelijke slot is wat teleurstellend. Een overbelichte scène laat wel heel duidelijk zien dat Marianne het licht heeft gezien. Er volgt een voor de hand liggende uitleg over Manny's situatie die de mysterieuze laag tenietdoet. Deze anticlimax zorgt er wel voor dat je Manny niet als kleine tiran, maar als zielig vogeltje gaat zien.
