"They fuck you up, your mum and dad. They may not mean to, but they do." Met deze befaamde zin begon schrijver Philip Larkin zijn gedicht This Be The Verse. Het had op niemand beter van toepassing kunnen zijn dan het hoofdpersonage van deze film. Lara Jenkins heeft nogal een moeizame relatie met haar zoon. Haar zoon doet veel moeite om haar te ontlopen. Al snel wordt duidelijk dat Lara zo haar eigen trauma's heeft die ze vrij dwingend op haar zoon overdraagt.
In het begin is te zien dat Lara op een stoel klimt om uit het raam te springen. Deze daad wordt ruw onderbroken door de deurbel. Er staan twee agenten voor de deur die haar assistentie nodig hebben voor een huiszoeking elders in de flat. Dan komen we erachter dat ze jarig is. Wat drijft een vrouw tot zelfmoord op haar verjaardag? Op dezelfde dag geeft haar zoon een zelf gecomponeerd pianostuk ten gehore in het concertgebouw. Lara's familie werkt haar echter tegen om haar zoon te zien. Om toch bij het concert te zijn koopt ze alle resterende kaartjes op en deelt ze uit aan ex-collega's, totale vreemden en haar voormalige pianoleraar.
In eerste instantie vraag je je nog af waarom Lara haar zoon niet mag zien. Langzaamaan kom je erachter dat haar zogenaamde goede bedoelingen vanuit een vreemd soort eigenbelang komen. Het is fascinerend om deze persoon, die eigenlijk totaal niet spoort, een dag lang te volgen tijdens haar verwoede pogingen om haar zoon te manipuleren. Als Lara opmerkt dat haar volwassen zoon nieuw ondergoed heeft, weet je dat er iets volkomen mis is in de relatie tussen de twee. De opbouw is uitmuntend en het spel van Corinna Harfouch is fantastisch. De onvoorspelbaarheid en de vele neuroses van de kettingrokende Lara komen in de kleinste details tot uiting in het spel van Harfouch.
Uiteindelijk blijken een eigen trauma en een bepaalde faalangst ten grondslag te liggen aan het overheersende en beklemmende gedrag van Lara tegenover haar zoon. Regisseur Jan-Ole Gerster brengt de personages, die wij maar een dag volgen, helemaal tot leven, inclusief al hun trauma's. In zijn debuutfilm Oh Boy (2012) liet hij ook al zien dat hij één dag een enorme gelaagdheid kan geven. Dit keer brengt hij nog een extra psychologische laag aan. De grootste verdienste van de film is misschien wel dat Lara niet gelijk afschrikt, ondanks haar zeer nare persoonlijkheid. Het is heel knap hoe de film de wereld vanuit deze sociopaat laat zien en ook nog een vorm van sympathie voor haar oproept. Als haar trauma's uiteindelijk naar boven komen is de cirkel rond en leren we het gedrag van Lara ook nog deels te begrijpen. Of zoals Philip Larkin verder dichtte: "They fill you with the faults they had. And add some extra, just for you."
