Chili verschijnt in de Nederlandse bioscopen als onderdeel van het 'on tour'-programma van Wildlife Film Festival Rotterdam (WFFR). Waarom deze documentaire is geselecteerd, laat zich vrij gemakkelijk raden: de beelden van het Chileense natuurschoon zijn namelijk adembenemend mooi. De tocht voert onder meer langs het indrukwekkende Andesgebergte, de snikhete Atacama-woestijn en de onmetelijke Stille Oceaan.
De voice-over meldt dat veel dieren en planten nergens anders ter wereld voorkomen. Dat mag zo zijn, maar dat betekent nog niet dat de doorgewinterde natuurfilmkijker deze flora en fauna nooit eerder voorbij heeft zien komen. Hoe exotisch ook: het is voor velen bekend terrein. Als filmmaker zul je dus iets meer je best moeten doen om met wat nieuws op de proppen te komen.
Bijvoorbeeld door gedrag te filmen dat nooit eerder is vastgelegd. Zo beschikt Chili over unieke beelden waarop te zien is hoe een moederpoema haar welpjes zoogt, midden in de wildernis. Het tafereel is vertederend, vooral omdat de dieren extra kwetsbaar ogen tegen de achtergrond van het gigantische, grijze bergmassief van de Andes. Er zijn meer van dit soort momenten, en de voice-over benadrukt elke keer maar al te graag hoe zeldzaam dat wel niet is.
In vergelijking met Yellowstone (een documentaire die eind juli in de bioscoop verscheen - ook onder de WFFR-vlag) vallen er ditmaal een stuk meer beesten te bewonderen. De makers vertellen niet zozeer een verhaal aan de hand van een of twee kuddes, roedels of scholen met dieren, maar switchen liever heel vaak tussen allerlei verschillende harige hoofdrolspelers, zodat een (redelijk) compleet beeld ontstaat van het wilde leven in Patagonië.
Een knappe prestatie, voornamelijk omdat deze documentaire een speelduur heeft van slechts tweeënvijftig minuten. Toegegeven: soms voelen de overgangen tussen de verschillende diersoorten een beetje willekeurig en gehaast aan, maar daar staat tegenover dat alles op oogverblindend mooie wijze in beeld is gebracht. Van groot tot klein: alles ziet er prachtig uit. Zelfs de schattige degoes (knaagdieren die in de woestijn leven) krijgen hun eigen spektakelmomentje toebedeeld, terwijl ze in slowmotion rondrennen en op bombastische muziek hun peulvruchten verzamelen.
Toch zou Chili soms ook iets meer zijn tanden mogen laten zien. Er komen uiteraard een aantal roofdieren voorbij, maar geen enkele keer zien we hen met succes een jachtpartij afronden. Een vos staart eventjes naar een woelig knaagdiertje maar trippelt vervolgens weg, een poema verliest een sprintje van zijn prooi, en gieren plukken vrij relaxt aan een karkas dat al vanaf het begin daar in het gras lag. Als de filmmakers ook iets meer oog zouden hebben gehad voor de rauwe, genadeloze kant van de wildernis van Chili, dan zou dat prachtige eindshot vermoedelijk nóg grootser en meeslepender hebben aangevoeld.
