In de zomer van '85 stierven wereldwijd duizenden mannen aan de liefde. De meesten aan aids en een enkeling aan een ongeluk. Of was het een moord? Hoe dan ook, vanaf de eerste minuten van Été 85 is duidelijk dat een bronstige jongeling de dood gaat vinden in en misschien wel dankzij een hete en opgewonden zomer. François Ozons jongste film lijkt de liefde terug te willen stoppen in de homoseksualiteit uit de jaren tachtig; de aids en de genderongelijkheid die het beeld van die tijd domineren te willen vervangen door passie en verlangen.
Het is Ozon wel toevertrouwd. Van iets dat voor de meesten van ons geen feestje is toch een feestje maken. Een saai weekend aan een zwembad, een moord in een familielandhuis, of zelfs een hoe dan ook stuklopend huwelijk, Ozon weet er keer op keer een vibrerend en soms zingend partijtje van te maken. Zo ook nu. In de openingsscène verandert een onschuldig solozeiltochtje binnen enkele minuten van een rustig stukje varen in een levensbedreigende kapseizing en in dezelfde adem in een heldhaftige reddingsactie met natte, glimmende tienerlijven. Dan weet je dat Ozon je niet een echte, maar een herinnerde zomer wil voorschotelen. Dan weet je dat hij wil dat je het sentimentele genot beleeft en niet het verhaal gaat zoeken.
Dit sentiment is dan ook iets waarvoor Ozon in deze boekverfilming niet wegloopt. Fletse zomerkleuren, spijker- en trainingsjasjes, rode motorfietsen bij zonsondergang en een soundtrack met Rod Stewart en The Cure - de zomer van '85 wordt verheerlijkt door Ozon, alsof hij met een brok in de keel aan het voorlezen is uit zijn eigen dagboek. Meer nog dan het te dunne thrillerplot en de ontluikende seksualiteit zijn de jaren tachtig zelf het onderwerp van de film. En natuurlijk de zomer, de zomer waarin alles maar dan ook alles voor een zeventienjarige essentieel en van levensbelang is. Waarin de tiener onsterfelijk is en de dood iets is om mee te spelen.
Été 85 is dus zeker een film die zijn titel eert. Een titel die sentiment suggereert en oneindigheid. De gefilmde zomer is sentimenteel en oneindig. De jongens knap, de verweduwde moeder wulps en meer dan uitstekend vertolkt door Valerie Bruni Tedeschi. Maar Ozon zou, vijfendertig zomers na het jaar waarin hij zelf achttien werd, toch beter moeten weten. Hij zou moeten weten dat de kleuren die je aan je eerste waardevolle zomers geeft vaak in de loop van de jaren nog dieper worden of dieper blijken dan je op dat moment vermoedt. En soms de wonden ook. Maar hoe interessant een mengsel van adolescentie, een seksuele ontdekkingstocht en een dode achttienjarige ook is, het wordt in deze Zuid-Franse zomer allemaal verstomd onder een deken van sentiment.
Want hoewel het eerste half uur zeker een feest van herkenning is voor sommigen onder ons, is dat wat er aan het einde van het feest overblijft, nauwelijks meer dan sentiment. En hoe leuk een feestje met een jarentachtigthema ook is, voor een film van Ozon is dat niet genoeg.
