Kan therapie ons gelukkig maken of gemoedsrust brengen? In Sibyl denkt het titelpersonage Sibyl antwoorden op zulke vragen gevonden te hebben. Maar haar methodes zijn net zo rommelig en verward als de film die haar naam draagt, zowel op emotioneel, tonaal als structureel vlak. In beide gevallen is het resultaat op zijn best twijfelachtig te noemen, op zijn slechtst een gefaald project.
Sibyl besluit te stoppen met haar werk als therapeute en haar leven weer te wijden aan haar eerste liefde: schrijven. Ze houdt nog een handvol cliënten aan, die ze niet zomaar wil laten vallen. Ondertussen worstelt ze vanaf het begin met writer's block. Totdat ze een verhaal begint te schrijven over één van haar cliënten: de actrice Margot Vasilis, die niet kan beslissen of ze wel of niet een abortus wil. Haar uitspraken belanden woord voor woord in Sibyls nieuwe boek. De therapie en het schrijven raken zo met elkaar vervlochten, dat Sibyl Margot advies begint te geven, dat niet zozeer goed is voor Margot maar vooral voor Sibyls boek.
Zo wordt realiteit fictie en vice versa, wat toeneemt wanneer Margot eist dat Sibyl haar bijstaat op de set van haar nieuwe film, om een zenuwinzinking te voorkomen. Eenmaal op de set neemt de absurditeit van Sibyl enorm toe, wat wel grappig is maar de dramatische lading van de gebeurtenissen toch ondermijnt. De montage doet daar nog een schepje bovenop door scènes kort achter elkaar te plaatsen en af te kappen op een manier die onnatuurlijk overkomt.
Hierdoor ontstaat een vervreemdend ritme, dat nooit het gevoel en de stemming vasthoudt waarnaar in individuele scènes gezocht lijkt te worden. Inclusief een flashback naar een potje seks in Sibyls herinnering, dat de heftige, serieuze passie moet weergeven die in haar leven nu ontbreekt, maar vooral doet denken aan het even belachelijke softcore Annie Nicole Smith-vehikel Skyscraper, dat in 1996 direct op videoband verscheen.
Sommige scènes op de filmset werken wel leuk als parodie, vooral met dank aan een hilarische bijrol van Sandra Hüllrer als de zeer zenuwachtige regisseur. Zij heeft uiteraard een relatie met de hoofdrolspeler, die natuurlijk ook de vader van het potentiële kind van Margot is en tijdens het filmen ook nog even een affaire heeft met Sibyl. De chaos die op de set ontstaat, is vooral het resultaat van Sibyls keuze om weer emoties de overhand te laten nemen, die ze of heel lang genegeerd had of diep weggestopt had dat ze ze was vergeten.
Het loslaten van de zelfopgelegde emotionele restricties brengt haar en iedereen om haar heen niet bepaald geluk, eerder het tegenovergestelde. Misschien had Sibyl daar zelf over in therapie moeten gaan, in plaats van aan één stuk door vijf dagen lang stevige drank te drinken in een poging om haar emoties te verdrinken. Want dat werkt toch niet. Net zoals Sibyl nooit echt werkt als coherent geheel.
