Om zijn stukgelopen huwelijk te verwerken zit pianist Jason huilend achter zijn piano. Hij kijkt naar een foto van zijn gezin en doet demonstratief zijn trouwring af. Als hij in privétijd balletdanser Brandon begeleidt, is zijn zelfgeschreven stuk zo krachtig dat het een aardbeving veroorzaakt. Brandon, die wil auditeren voor een opleiding in New York, heeft te maken met een agressieve partner. Om zijn frustraties te vergeten koopt hij een sixpack bier en drinkt het ineens leeg. De blikjes vermorzelt hij met één hand met zijn rug tegen een muur in een steeg.
Nee, het speelfilmdebuut van de Amerikaan Frederick Keeve is niet wars van een beetje dramatiek. Dat dit gepaard gaat met grootse, haast clowneske gebaren die zelfs zonder dialoog te doorgronden zijn, moge uit de voorgaande beschrijvingen geen verrassing zijn. Als Keeve zijn personages, waaronder de hoofdpersoon die hij zelf vertolkt, aan het woord laat, regent het clichés. De filmmaker, die tevens tekende voor het scenario en de soundtrack, laat weinig aan de verbeelding over. Zelfs het bovennatuurlijke tintje dat hij aan zijn verhaal heeft toegevoegd getuigt van weinig fantasie.
Brandons hardhandige vriend heeft longkanker en verzucht tegenover Jason, nadat hij heeft gehoord van zijn composities: "heel me met je muziek". Inderdaad, dit is het niveau van een drama over een driehoeksverhouding tussen mannen die elkaar om uiteenlopende redenen nodig hebben en een symbiose vormen. Jason fantaseert over de veel jongere en viriele Brandon. Door zijn getroebleerde relatie trekt Brandon dan maar bij Jason in. Van de pianobegeleiding in privétijd, toch het cruciale plotelement, krijgen we steeds minder mee.
Een film optuigen, vooral als onafhankelijke filmmaker is een behoorlijk klus en Keeve kan onmogelijk gebrek aan ambitie verweten worden. Maar dat hij de financiële middelen bij elkaar heeft weten te schrapen om een paar puike droneshots te maken, die overigens schril afsteken tegen de fletse digitale videobeelden van de rest van zijn film, heeft zijn dramadebuut weinig goed gedaan. Keeves The Accompanist heeft zowel op het visuele als het dramatische vlak een hoog amateuristisch gehalte. Acteurs, onder wie danser Ricky Palomino in de rol van Brandon, spelen houterig en zeggen met misplaatste emotie hun zinnetjes op. Het slechte geluid helpt dan ook niet.
Wat bovenal mist is duiding. Al legt Keeves gaandeweg weg één en ander uit, uit niets wordt duidelijk waar zijn homoseksuele verlangens uit voortkomen. Het is de maker te prijzen dat hij er niet een enorm punt van maakt, maar een compleet gebrek aan emotionele houvast en duiding lijkt toch ook niet de bedoeling. Het is onbegrijpelijk dat The Accompanist enkele prijzen in het alternatieve circuit in de wacht wist te slepen. Voor wie echt geen genoeg kan krijgen van deze als afstudeerfilm van een regisseur op middelbare leeftijd aandoend drama: Keeve werkt aan een vervolg.
