In de achtste speelfilm van multitalent Xavier Dolan (hij regisseerde, schreef, monteerde én vertolkt de rol van Maxime) heeft een onbenullig filmproject meer invloed op de vriendschap van twee twintigers dan verwacht.
Maxime heeft het niet getroffen. Zijn moeder is een agressieve ex-verslaafde voor wie hij zorgt. Zijn vader is niet in beeld, zijn broer laat niets van zich horen. Maxime heeft besloten naar Australië te gaan ook al heeft hij verder geen duidelijk doel voor ogen. Zijn jeugdvriend Matthias moet ondertussen voldoen aan de sociale verwachtingen van een hoogopgeleide jongeman. Hij werkt op een advocatenkantoor en is verloofd met een mooie keurige dame. In episodes volgt de film hen in de dagen voorafgaand aan het vertrek van Maxime.
Tijdens een vriendenweekend met hun vaste vriendengroep doen Matthias en Maxime, tegen hun zin in, mee aan het filmproject van het jongere zusje van hun maat McAfee. Ze moeten elkaar zoenen. Wanneer ze voor een draaiende camera naar elkaar toebuigen, springt het beeld op zwart. In de scènes die volgen is de gezellige dynamische sfeer van dat weekend verruild voor broeierige spanning. Het gevoel dat er iets is gebeurd, maar je weet niet wat.
Ondertussen toont Dolan ons poëtische shots van de Canadese natuur. Bomen in herfstkleuren omlijsten een lege snelweg, door de slowmotion krijgen waterdruppels magische vormen. Ook speelt hij als regisseur graag een spel met licht en tegenlicht, het liefst in combinatie met het gebruik van kaders. Een paar vrienden kijken buiten in het pikkedonker naar binnen, hun silhouetten zijn zwart door het licht dat uit de huiskamer komt en door het rechthoekige kader van het raam schijnt. Deze visuele details maken de film extra plezierig om naar te kijken.
Regelmatig worden emoties benadrukt door muziek, van beladen pianostukken tot vrolijke popmuziek. De muziek komt soms wat bombastisch over, maar doordat de muziekkeuze altijd op zijn plaats valt wordt het nooit te veel. Dolan zoekt de grenzen op, maar weet tegelijkertijd precies hoe hij de balans moet behouden.
Niet alleen zijn keuze voor de muziek is perfect, ook zijn keuze voor acteurs om de rollen van de meest vreselijke personages te spelen is goed gemaakt. Van een verwaand zusje dat continu aan haar haren plukt en meer Engels dan Frans praat tot een moeder die samen met haar vriendinnen hysterisch door het pianospel van haar zoon lacht, die op zijn beurt maar al te graag steken onder water geeft. In Matthias et Maxime zitten weinig personages die sympathie oproepen. De acteurs presenteren hun onaardige karakters subliem. Je gaat de keuze van Maxime om op de bonnefooi naar Australië te emigreren bijna begrijpen.
Dolans nieuwste speelfilm is een ontroerend en intiem drama over hoe liefde een jarenlange vriendschap enorm complex kan maken. Op je familie hoef je in lastige situaties als deze niet te rekenen, kun je uit de film concluderen. Gelukkig staan echte vrienden altijd voor je klaar, zelfs degenen die een beetje eigenaardig zijn.
