Regie: Guillaume Pierret | Scenario: Guillaume Pierret | Cast: Alban Lenoir (Lino), Nicolas Duvauchelle (Areski), Ramzy Bedia (Charas), Stéfi Celma (Julia), Rod Paradot (Quentin), Sébastien Lalanne (Marco), Arthur Aspaturian (Kad), Patrick Médioni (Jacques), Alexandre Philip (Jeff) e.a. | Speelduur: 92 minuten | Jaar: 2020

Kort, maar zoet. In een zeer behapbare anderhalf uur spatten de vechtscènes en de autoachtervolgingen van het scherm af. Balle Perdue is een van de mooiste verrassingen in het landschap van Netflix Originals van 2020, tot nu toe. Een film die alleen de beste lessen trekt van de John Wick-reeks; namelijk hoe de actie zelf het verhaal is, als je het maar op de juiste manier vertelt. Met een sterke regie kan het meest ongeloofwaardige nog acceptabel worden. Guillaume Pierret is hiermee enorm op dreef.

Hoofdpersoon Lino is misschien iets te goed in het ombouwen van auto's. Bij een ramkraak rijdt hij per ongeluk door vier betonnen muren heen - drie meer dan de bedoeling was - en hij kan niet op tijd vluchten voor de politie. Eenmaal in de gevangenis, wordt hij gescout door agent Charas: in ruil voor strafvermindering mag hij zorgen dat de auto's van de achtervolgingsbrigade net zo snel en onverwoestbaar zijn als die van de criminelen waar ze achteraan gaan. Een succesverhaal, totdat Charas wordt vermoord en Lino de enige verdachte is. Alleen een verdwaalde kogel kan zijn onschuld bewijzen.

Even lijkt het erop dat deze film oliedom is. In de openingsscène zegt Lino tegen zijn pleegbroer Quentin, die de ramkraak niet zo ziet zitten, dat hij niet uit de auto mag stappen. "Ik heb je gewicht voorin nodig." Een paar zakken cement waren zeker niet even effectief? Maar zulke gedachtes verdampen al snel als je doorkrijgt dat er vooral op visueel vlak uitgepakt gaat worden. En als Quentin later in de film onvermijdelijk opnieuw opduikt, blijkt de keuze om hem in deze openingsscène te plaatsen niet alleen cruciaal, maar ook effectief.

Al gauw vliegt een aantal scènes voorbij die op papier minder aannemelijk zijn dan wanneer je ze ziet. Zo wordt Lino opgepakt, vrij vroeg in de film, en moet hij zich een politiebureau uit vechten. Eén man tegen tien getrainde agenten? De vechtscène die hieruit vloeit heeft ritme, is goed volgbaar en slik je simpelweg door de geraffineerde vechtchoreografie. Lino is geen vechtsportkunstenaar, en dat wordt zichtbaar gemaakt. Hij gebruikt zijn omgeving gewoon goed en hij komt er zéker niet zonder kleerscheuren uit. Dit is een actieheld die heel veel pijn lijdt, dus zie je dat er echt wat op het spel staat.

Een verhaal zoals Balle Perdue is ook erg gebaat bij een goede schurk, en dat is in dit geval de corrupte agent Areski. Hij staat net zo goed voor nieuwe uitdagingen waar hij zich voortdurend op een gewiekste manier doorheen moet improviseren. Aan beide kanten van het spectrum wordt er geduwd en getrokken door twee figuren die echt aan elkaar gewaagd zijn. En daartussen bewegen allerlei personages als losse onderdelen, met verschuivende loyaliteiten. En dat maakt het spannend tot het bittere eind.

Hoe Areski en zijn makker nou eigenlijk geld verdienen als corrupte agenten? Geen idee. En dat doet er niet toe in Balle Perdue, dat geheel gestript is van minder belangrijke elementen. Het enige wat misschien wél jammer is, is hoe de sympathieke agente Julia iets te lang buitenspel wordt gehouden. Maar ze krijgt haar revanche. En misschien kan ze een actievere rol spelen, als er een vervolg komt. Het verhaal is afgerond, maar er is genoeg potentieel voor een tweede deel.


Balle Perdue is te zien op Netflix.