Shia LaBeouf leek een nieuwe grote ster te worden, iets meer dan tien jaar geleden. In 2007 was Disturbia een onverwacht grote hit, deed hij een stem in de succesvolle animatiefilm Surf's Up en speelde hij de menselijke hoofdrol in de eerste Transformers. Het jaar daarna speelde hij de zoon van Indiana Jones in Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull, waarin gesuggereerd werd dat hij het stokje van Harrison Ford zou overnemen. Je zou hem een 'gouden jongen' kunnen noemen, voor wie alles mee zit. Maar LaBeouf werd nooit de nieuwe Indiana Jones. Een echte actiester werd hij ook niet. In plaats daarvan gebruikte hij zijn naam en faam om performance art en gewaagde filmhuisfilms zoals Lars von Triers Nymphomaniac te promoten.
Honey Boy gaat over de tijd voor dat alles, en tegelijk over de tijd daarna. LaBeouf schreef een fictief script over zijn jeugd als kindsterretje, dat van zijn twaalfde altijd op televisie- en filmsets stond. Zijn vader begeleidde hem, maar niet altijd met liefde. Samen met regisseur Alma Har'el werkte hij dat uit tot een film waarin hij als volwassene tijdens gedwongen therapie (na zich in het openbaar dronken misdragen te hebben) zichzelf moet confronteren met zijn verleden.
In therapie komt hij erachter dat hij symptomen van PTSS vertoont, en moet hij zijn jeugd opnieuw onder de loep nemen om de oorsprong te achterhalen. Deze tijdslijn wordt als raamwerk gebruikt voor het verhaal van zijn jeugd, waarin hij als twaalfjarige met zijn vader in een klein, goedkoop appartement woont, in de buurt van de sets van de films en televisieseries waar hij in speelt.
Zijn vader zorgt voor hem, maar manipuleert en mishandelt hem soms ook. Ondertussen worstelt hij met zijn eigen demonen, inclusief alcoholisme, drugsgebruik, oorlogsveteraan zijn en zelf ooit een niet succesvolle entertainer geweest te zijn. LaBeouf speelt niet zijn jongere zelf, maar zijn eigen vader (of een fictieve versie daarvan met een andere naam), als een sympathieke klootzak die van zijn zoon houdt en zijn best doet om een goede vader te zijn. Maar zijn best doen is niet goed genoeg. Het is misschien wel de beste rol uit LaBeoufs carrière tot nu toe. Alma Har'el, die eerder documentaires maakte zoals Bombay Beach en muziekclips voor o.a. Sigur Rós (met LaBeouf), benadert LaBeoufs verhaal met gepaste gevoeligheid, door evenveel ruimte te geven aan belangrijke stiltes als aan verbaal geweld.
