Regie: Amanda Kernell | Scenario: Amanda Kernell | Cast: Ane Dahl Torp (Alice), Troy Lundkvist (Vincent), Tintin Poggats Sarri (Elina), Sverrir Gudnason (Mattias), Johan Bäckström (Simon), e.a. | Speelduur: 94 minuten | Jaar: 2020

De telefoon gaat. Alice neemt op. Aan de andere kant van de lijn is zoontje Vincent te horen. Hij komt niet goed uit zijn woorden. Huilend roept hij om zijn moeder, waarna plotseling de verbinding wordt verbroken. Wat is er aan de hand? Wordt de jongen mishandeld door zijn vader? De opening van Charter, een drama van Zweedse makelij, roept onmiddellijk vragen op. Het verhaal draait om een moeder die de uitkomst van een slepende voogdijkwestie niet wil afwachten en daarom haar twee kinderen meeneemt op een ongeoorloofde trip naar de Canarische eilanden.

Zodra moeder Alice, dochter Elina en zoontje Vincent het besneeuwde binnenland van Zweden verruilen voor de zonnige stranden van Tenerife, belanden zij van de regen in de drup. Nergens valt het woord 'ontvoering', maar het duurt niettemin een flinke tijd voor de kille band tussen de drie gezinsleden een beetje opwarmt. Charter, geschreven en geregisseerd door Amanda Kernell, stelt belangrijke vragen over ouderschap en verantwoordelijkheid. Dat blijken twee begrippen die niet altijd in hetzelfde straatje passen. Je vindt hier geen gemakzuchtige of eenduidige antwoorden en dat is precies wat dit Zweedse drama zo de moeite waard maakt.

Actrice Ane Dahl Torp (bekend van het Noorse rampentweeluik The Wave en The Quake) tekende voor de rol van moeder Alice. Ze speelt ingetogen, maar overtuigend, constant balancerend op die dunne scheidslijn tussen (over)bezorgde ouder en psychopaat. Hoe sterk het acteerwerk van de jonge acteurs Troy Lundkvist en Tintin Poggats Sarri ook moge zijn, het is Ane Dahl Torp die de film een stevige ruggengraat geeft.

En toch voelt het drama in Charter soms wat gekunsteld aan. Bijvoorbeeld als moeder en kroost samen een cafépodium bestijgen en een karaokeversie van het nummer 'I'd Do Anything For Love' van Meat Loaf besluiten te zingen. Ook opvallend: kennelijk kan een minderjarige zonder probleem een nachtclub met halfnaakte paaldanseressen binnenwandelen. Handig voor de voorstuwing van het plot natuurlijk, maar verder is het nogal ongeloofwaardig. De Zweedse toeristen die op hetzelfde resort als de hoofdpersonages verblijven, blijken heel toevallig oude bekenden en doen enkel dienst als klungelig plotmechanisme.

Cameravrouw Sophia Olsson schiet gelukkig veel fraaie plaatjes (zie die rijen met keurig opgestapelde boomstammen, overdekt met een dikke laag sneeuw), maar de volgende keer zou ze wel iets meer variatie mogen aanbrengen ten aanzien van haar beeldcomposities. Negen van de tien keer staat het belangrijkste onderwerp van het shot - meestal een van de hoofdpersonages - precies in het midden van het frame. Dat is nogal saai. Je wordt op die manier niet uitgenodigd om je aandacht te verdelen over de rest van het scherm. Toch mag dat geen reden zijn om Charter over te slaan. De film laat zien hoe iemand zowel dader als slachtoffer kan zijn tijdens het gevecht om de voogdij over de kinderen. Het laatste telefoongesprek zal je gegarandeerd bijblijven.


Charter is vanaf morgen te huur bij Picl.