Regie: Rowan Athale | Scenario: Eric Garcia | Cast: Nick Robinson (Philip), Margaret Qualley (Melissa), Amy Ryan (Charlene), Greg Kinnear (Richard), Brian Cox (Bill) e.a. | Speelduur: 96 minuten | Jaar: 2019

Films komen zelden zo snel tot de kern als Strange But True in zijn openingsscène: Philip en zijn moeder Charlene worden thuis bezocht door Melissa, die vijf jaar eerder een relatie had met Ronnie, respectievelijk zijn broer en haar zoon. En nu is ze hoogzwanger. Van Ronnie, zo beweert ze. Het kan namelijk niemand anders zijn geweest die haar heeft bezwangerd. Echter, de jongen in kwestie is al vijf jaar niet meer in leven. En hoewel Melissa een ietwat zweefteverige indruk maakt, lijkt ze behoorlijk oprecht in haar geloof dat Ronnie de vader is van haar ongeboren kind. Terwijl Philip en Charlene proberen te bedenken wat Melissa's intenties zijn, zal de kijker zich waarschijnlijk afvragen: met welk genre hebben we hier precies te maken?

Door dit intrigerende gegeven doet Strange But True enigszins denken aan Birth, dat eveneens draaide rondom de vraag of er iets onverklaarbaars aan de hand was of dat de vork wat gebruikelijker in de steel zat. En net als in die film is het antwoord daarop uiteindelijk meer een detail dan de primaire focus. Waar Strange But True vooral over gaat, is hoe de personages met dit mysterie omgaan. Zo reageert de tobbende twintiger Philip aanvankelijk vrij neutraal op Melissa's 'nieuws', maar gaat hij vervolgens actief op onderzoek uit. Daarmee poogt hij weliswaar Melissa te doorgronden, maar gaandeweg wordt hij ook geconfronteerd met de dood van zijn broer en zijn eigen getroebleerde bestaan.

Zijn moeder daarentegen is één brok aversie. Na de dood van haar zoon gaat ze bij iedereen direct uit van het slechtste, dus als blijkt dat haar ex-man contact onderhoudt met Melissa gaan direct alle alarmbellen af. Vertolkster Amy Ryan weet gaandeweg wat sympathie af te dwingen, maar moet zich helaas wel eerst door een hoop geforceerde teksten ploeteren waaruit moet blijken hoe haatdragend haar personage wel niet is. Illustratief is dat Charlene naar een bibliotheek gaat om zich in te lezen over ongebruikelijke zwangerschappen. Niet omdat de film zich afspeelt in een tijd voordat iedereen thuis een goede internetverbinding had, maar enkel omdat ze daar in het verleden ooit werkzaam was en nu een stevige haat koestert voor degene die haar oude baan heeft. Want mocht je het de vorige tien keer gemist hebben: ze is boos op de wereld. Dat je het even weet.

Uiteindelijk wordt het mysterie redelijk snel opgehelderd en zowaar op een manier die hout snijdt in de context van het verhaal. Het is wel jammer dat juist wanneer beantwoord is in welke genre de film opereert, er plots wordt overgeschakeld naar een thriller. Daarmee wordt Strange But True in zijn slotfase helaas een nogal platte film die je achterlaat met de vraag wat nou eigenlijk het punt was. Waarschijnlijk ligt het antwoord ergens in het gelijknamige boek van John Searles, want het lijkt onwaarschijnlijk dat Strange But True in zijn krappe anderhalf uur de essentie van dat meer dan driehonderd pagina's dikke werk weet te vatten. Waarschijnlijk werkt deze verfilming vooral als illustratie voor de boeklezers. De beelden mogen er zeker zijn (sterke contrasten en mooi kleurgebruik), dus in dat opzicht geslaagd, maar dat maakt nog geen pakkend verhaal.


Strange But True is te huur bij Pathé Thuis.