Regie: Tom DeNucci | Scenario: Tom DeNucci, B. Dolan | Cast: Theo Rossi (Deuce), Clive Standen (Chucky), Samira Wiley (Karyn), Don Johnson (Gerry), Chazz Palminteri (Raymond), e.a.| Speelduur: 99 minuten | Jaar: 2019

Vault opent met een scène waarin twee vrienden op het punt staan een winkel te overvallen. Net voordat ze tot actie willen overgaan, vraagt de gebivakmutste Chuckie aan zijn partner Deuce waarom hij ongemaskerd is. Deuce antwoordt dat het dragen van een bivakmuts geen doel dient. In zijn ervaring boezem je als gewapende overvaller dusdanig veel angst in dat men je naderhand toch niet zal herkennen. Chuckie heeft geen weerwoord en besluit daarom zijn bivakmuts ook maar in de vluchtauto te laten. Deze simpele woordenwisseling maakt mooi duidelijk wie van de twee de zelfverzekerde doch ietwat roekeloze initiatiefnemer is, en wie de naïeve volgeling. Deze karakterisering wordt bevestigd wanneer Chuckie tijdens de overval per ongeluk iemand neerschiet en Deuce later bij de winkel terugkomt om een vrouwelijke medewerker een lift aan te bieden, aangezien hij haar heeft beroofd van het geld dat bestemd was voor haar busrit naar huis.

Maar vreemd is genoeg is deze scène nauwelijks representatief voor hun persoonlijkheden en onderlinge verhouding in de rest van de film. Sterker nog: je zou de rollen hier prima kunnen omdraaien en het zou waarschijnlijk beter aansluiten op hoe deze personages in de rest van de film worden neergezet. Na een mislukte overval draaien Deuce en Chuckie de gevangenis in, waar ze dusdanig indruk maken op een grote crimineel dat hij ze na hun vrijlating inlijft voor een klus die heel wat ambitieuzer is dan ze gewend zijn: een pand overvallen waar de maffia van Rhode Island enkele tientallen miljoenen dollars heeft opgeslagen. Nauwelijks beveiligd, want wie is nou zo dom om van de maffia te stelen? Gek genoeg is het niet waaghals Deuce die hierin het voortouw neemt, maar de voorheen wat sullig overkomende Chuckie. De bravoure die Deuce in de openingsscène etaleerde, lijkt spoorloos te zijn verdwenen.

Mogelijk kan dat worden toegeschreven aan de gevangenisstraf die beide mannen hebben uitgezeten. Het is namelijk best aannemelijk dat die voor Chuckie een bijscholing in criminaliteit inhield, terwijl Deuce er wat behoudender door is geworden. Maar helaas doet de film niets om de indruk te wekken dat ze een verandering hebben ondergaan. Wanneer Deuce de gevangenis verlaat, is hij een en al optimisme en is zijn palet van persoonlijkheden duidelijk niet uitgebreid met nederigheid. Voor de overval moet hij zich weliswaar even door Chuckie laten overhalen (terwijl in de openingsscène juist hij degene was die zijn vriend overtuigde), maar enkel uit een milde angst voor de maffia, niet omdat hij na zijn tijd achter de tralies het criminele leven vaarwel wil zeggen.

Hoe dan ook, de strak uitgevoerde overval (het hoogtepunt van de film) pakt succesvol uit, waarna Deuce, Chuckie en hun kompanen de buit overdragen aan hun opdrachtgever en met een voorschot op hun deel van de opbrengst aan een luxeleventje beginnen. Maar alle drank en drugs beginnen al snel hun tol te eisen, wanneer de mannen opvallend lang op hun geld moeten wachten en enkele collega's worden omgelegd. Daarmee betreedt de film Martin Scorsese-territorium (al was het maar omdat hij zich afspeelt in de jaren zeventig en is gebaseerd op een waargebeurd verhaal), maar waar die grootmeester dergelijke misdaadfilms altijd van een stevig tempo voorziet (zelfs als ze drie uur duren), is Vault een tamelijk logge bedoening.

De inconsequente benadering van de twee hoofdpersonages is een struikelblok dat raakt aan de identiteitscrisis die Vault de das omdoet. Thematisch hobbelt de film meerdere kanten op, een duidelijke focus ontbreekt. De slotscènes impliceren dat de vriendschap tussen Deuce en Chuckie als rode draad mag worden beschouwd, maar daarvoor delen ze net te weinig impactvolle scènes. Er is meer aandacht voor Deuce' relatie met zijn vriendin (de vrouw uit de openingsscène), maar zij verdwijnt nogal oneerbiedig uit de film. Tussen die persoonlijke perikelen speelt ook nog een subplot over de verstikkende macht van de maffia, dat zich tegen het einde ineens tamelijk onhandig naar de voorgrond beweegt. Deze veelvoud aan thematiek zou kunnen werken in een film die ruim zijn tijd neemt, maar in het netjes op anderhalf uur afklokkende Vault is het slechts een beetje van alles en dus van alles net te weinig.


Vault is sinds 27 april te zien op Netflix.