Regie: Yoon Sung-hyun | Scenario: Yoon Sung-hyun | Cast: Lee Je-hoon (Jun-seok), Ahn Jae-hong (Jang-ho), Choi Woo-shik (Ki-hoon), Park Jung-min (Sang-soo), Park Hae-soo (Han), e.a. | Speelduur: 134 minuten | Jaar: 2020

Time to Hunt is een typische thriller in de trotse traditie van de eenentwintigste-eeuwse Zuid-Koreaanse genrefilm. Van wraakfilms zoals Oldboy tot komische thrillers zoals Parasite. Die laatste vestigde met de recente Oscarwinst weer extra de aandacht op hoe goed de commerciële Koreaanse cinema de afgelopen twintig jaar is. Time to Hunt is een actiethriller van het type The Chaser en I Saw The Devil, waarin een bloedstollend kat-en-muisspel tussen een moordenaar en een misdadiger ontstaat.

Time to Hunt is in zekere zin een nieuw slachtoffer van COVID-19. Na de wereldpremière op het filmfestival van Berlijn was de bedoeling dat de film eind februari feestelijk in première zou gaan in Zuid-Korea, en daarna in de rest van de wereld. Toen duidelijk werd dat dit niet meer mogelijk zou zijn, verhuisde Time to Hunt naar Netflix. Het daaropvolgende geschil tussen productiemaatschappij en distributeur moest uiteindelijk juridisch beslecht worden.

Het is fijn dat we niet nog een half jaar of een jaar op Time to Hunt hebben hoeven wachten. En wellicht bereikt de film vanwege de toevoeging aan Netflix ook een wat groter publiek. Toch is het jammer dat de stijlvol gefilmde actiescènes en achtervolgingen niet op het witte doek te zien zijn, waar ze pas echt goed tot hun recht waren gekomen. Vooral de sequentie rondom een ziekenhuis en de kleurrijke (en mistige) nasleep zijn gebaat bij een groot scherm en het beste geluid. Dat neemt niet weg dat de ruim twee uur volgehouden spanning ook op je televisie tot nagelbijten kan leiden.

Gedane zaken nemen geen keer. Dat leert een viertal jonge vrienden in het Zuid-Korea van de nabije toekomst waarin de samenleving in een crisis is beland. Zij zien geen uitweg en besluiten een illegale goktent te beroven om met dat geld naar Taiwan te vertrekken. Maar van de maffia stelen is nooit een goed idee, zeker niet als die een psychotische huurmoordenaar inschakelen om het viertal op te sporen. Hij begint een spelletje met hen te spelen en maakt er een echte jacht van.

Sterk is hoe elke lege gang opeens eng wordt, omdat hij zomaar zou kunnen verschijnen. En elke keer dat we de jongens door een raam of van afstand zien, krijg je het gevoel dat hij hen bekijkt. Het camerawerk en de montage dragen goed bij aan de spanning en het gevoel dat geen ontsnapping mogelijk is. Het einde is niet zo sterk als de weg ernaartoe, maar de hele rit is meer dan de moeite waard.


Time to Hunt is sinds 24 april te zien op Netflix.