Regie: Alan Yang | Scenario: Alan Yang | Cast: Tzi Ma (Grover), Christine Ko (Angela), Fiona Fu (Zhenzhen), Joan Chen (Yuan) e.a. | Speelduur: 91 minuten | Jaar: 2020

Het fenomeen bestond al: de film die in de bioscoop moest uitkomen, maar in plaats daarvan direct online verschijnt. Meestal was het een teken dat de oorspronkelijke distributeur zich geen raad wist met de film. Maar in de tijd van COVID-19 en gesloten bioscopen hoeft dat niet meer zo te zijn. Tigertail, vrijdag verschenen op Netflix (en niet te verwarren met recente Netflix-hit Tiger King) is een film die anders prima een flinke periode in de filmhuizen én grote bioscopen had kunnen draaien. Net als Crazy Rich Asians en The Farewell, recente succesvolle films van Aziatisch-Amerikaanse makelij met Aziatisch-Amerikaanse cast.

Crazy Rich Asians en The Farewell hadden echter een veel komischere inslag dan het bijna puur serieuze drama Tigertail. Opvallend, gezien de achtergrond van schrijver-regisseur Alan Yang. Hij schreef eerder de sekskomedie Date and Switch, maar is vooral bekend van zijn werk aan de komedieserie Parks & Recreation, waar hij een Emmy voor won. Daarnaast creëerde hij samen met Aziz Ansari, één van de castleden van Parks & Recreation, de prijswinnende tragikomedie Master of None.

Tijdens Tigertail valt er weinig te lachen. Yang liet zich inspireren door zijn Taiwanese wortels voor een verhaal over immigratie van Taiwan naar Amerika, culturele verschillen en het maken van keuzes voor jezelf of het leven in dienst van anderen. Grote inspiratiebron daarbij was ook de Taiwanese arthousecinema, zoals die van naamgenoot Edward Yang; Alan Yang noemt diens meesterwerk Yi Yi als ijkpunt. Net als die film is Tigertail een familiedrama dat poogt het verhaal van een familie over meerdere generaties te vertellen. Helaas haalt Tigertail bij lange niet het hoge niveau van Yi Yi. Deels valt dat te verklaren doordat Edward Yang drie uur de tijd nam voor zijn moderne klassieker en daarmee allerlei nuances kon uitwerken en het verstrijken van jaren overtuigend invoelbaar kon maken. Daardoor konden drie generaties personages en de locaties waarin ze leven goed uitgewerkt worden.

Alan Yang heeft gunt zichzelf krap anderhalf uur om hetzelfde te proberen. In zo'n tijdsbestek zijn de nuance en diepgang van zijn grote voorbeeld niet haalbaar. Toch is het knap wat hij er nog uithaalt, mede dankzij sterk werk van hoofdrolspeler Tzi Ma. Net als in The Farewell speelt hij een vader met een moeizame relatie met zijn (verwesterde) dochter. Hij praat weinig, maar zegt veel met zijn doorweerde gezicht en geeft daarmee het nodige gewicht. Sleutelscènes tussen vader en dochter hebben ondanks de magere uitwerking toch nog emotionele impact.