Regie: Galder Gaztelu-Urrutia | Scenario: David Desola en Pedro Rivero | Cast: Ivan Massaqué (Goreng), Antonia San Juan (Imoguiri), Zorion Eguileor (Trimagasi), Emilio Buale (Baharat), e.a. | Speelduur: 94 minuten | Jaar: 2019

The Platform verschijnt precies op het juiste moment. Nu het coronavirus wereldwijd om zich heen grijpt en mensen massaal besluiten om absurde hoeveelheden groenteconserven en toiletpapier in te slaan, brengt Netflix een film uit die juist hamert op de waarde van solidariteit. In deze horror van regisseur Galder Gaztelu-Urrutia heeft de mateloze hebzucht van enkele personages zeer gruwelijke gevolgen voor de rest. Er staat mensenvlees op het menu!

Het concept van het Spaanse The Platform (originele titel: El Hoyo) is bijzonder origineel. Denk aan een kruisbestuiving tussen het in 1997 verschenen Cube en een kannibalenfilm naar keuze, maar dan wel geserveerd met een aantal intelligente ideeën over de duistere kant van de menselijke natuur. De setting is een gevangenistoren - of een 'verticaal zelfredzaamheidscentrum' zoals een van de personages de onheilsplek in het voorbijgaan noemt.

Het betonnen gebouw heeft in totaal driehonderddrieëndertig verdiepingen. Op elke verdieping zitten twee gevangenen opgesloten in een kale ruimte met een vierkant gat in de vloer. Zo ontstaat min of meer het idee van een schacht, waardoorheen eenmaal per dag een plateau met een vorstelijke maaltijd kan afdalen. Tijdens de afdaling stopt het plateau telkens maar een paar minuten op elke etage. Hoe hoger iemand zit, hoe meer voedsel hij tot zijn beschikking heeft. Degenen die een etage lager verblijven moeten genoegen nemen met de kliekjes van hun bovenburen, enzovoort, enzovoorts.

Een van de gevangenen heet Goreng en wordt voor de eerste keer wakker op de achtenveertigste verdieping. Volgens zijn celgenoot Trimagasi, een oude knar met een zelfslijpend mes, is dat lang niet verkeerd. Probleem is alleen dat alle gevangenen aan het eind van elke maand van cel worden verwisseld. Ze weten dus nooit van tevoren of ze hoger of lager in de pikorde zullen uitkomen.

The Platform is typisch zo'n film die hoge ogen zou gooien op een filmfestival zoals Imagine, omdat deze horror naast een portie kannibalistische ranzigheid ook nog eens stof tot nadenken biedt. En dat is natuurlijk altijd fijn. Neem die gevangenistoren en de daarin gedijende klassenverschillen: dat is een ijzersterke metafoor voor het kapitalistische systeem, dat van binnenuit dreigt weg te rotten door egoïsme en inhaligheid. Je zou het gebouw tevens als een verticale versie van de trein uit Snowpiercer (van regisseur Bong Joon-Ho) kunnen beschouwen: ook daarin probeerden de personages uit alle macht op te klimmen in de hiërarchie. De makers van The Platform laten met hun film op huiveringwekkende wijze zien hoe dun het schilletje van de beschaving kan zijn in tijden van crisis. Kortom: een horror om je vingers bij af te likken!