Een auto rijdt door de dichte, witte mist. Volgens een IJslandse volkswijsheid zijn het dit soort momenten, waar je de besneeuwde aarde niet in de hemel ziet overgaan, waarop de doden met je communiceren. Voor de automobilist betekent het vooral slecht zicht. Ze vliegt de bocht uit, en de weg af. Vervolgens komen we terecht bij haar weduwnaar, Ingimundur, die alleen achterblijft met zijn onderdrukte woede. De oud-politieagent komt echter iets op het spoor wat hem mogelijk tot uitbarsten kan brengen.
Je voelt het vanaf het begin: A White, White Day barst van de vindingrijkheid. De tijd die na het ongeluk passeert zien we in een prachtige montage voorbijvliegen. Een camera moet maandenlang op één vast standpunt hebben gestaan om te filmen hoe Ingimundur zich vastbijt in de verbouwing van het nieuwe huis van zijn dochter. Sneeuw komt en gaat, mist verhult de horizon in het ene shot en het volgende is het achterliggende gebergte prachtig zichtbaar, dieren komen grazen en schuilen weer voor de vallende sneeuw. De opeenvolging van superkorte filmfragmenten weeft een extreem langzame timelapse aan elkaar.
En dan wordt er geknipt naar een tergende therapiesessie, waarin we kennis maken met de opgekropte frustratie van de hoofdpersoon. De afgelopen jaren hebben films als Rams, The Virgin Mountain en Of Horses and Men ons kennis laten maken met de zwarte rand aan het IJslandse gevoel voor humor. A White, White Day heeft lachwekkende momenten, maar hoofdpersoon Ingimundur is duidelijk vergeten hoe hij moet lachen. Deze film is de komedie al bijna voorbij.
De film wordt echt gemaakt door Ingvar Sigurdsson, die met zijn verbeten kop eindeloos fascineert als een man wiens leven nogmaals overhoop wordt gehaald, zodra hij begint te vermoeden dat zijn overleden echtgenote er misschien een andere minnaar op nahield. Hij heeft ook een zachte kant. Het is duidelijk dat Ingimundur heel erg houdt van zijn kleindochter, op wie hij vaak moet passen. Maar er borrelt iets in hem. Iets krachtigers dan zijn landgenoot, de Eyjafjallajökull, die in zijn eentje in 2010 een groot deel van het Europese vliegverkeer lamlegde.
A White, White Day is het verhaal van een man met een missie waar hij misschien beter niet aan kan beginnen, iemand die zo lang de wet heeft gediend dat hij niet meer ziet dat zijn acties misschien niet zo legitiem zijn. Maar zijn motieven zijn ook volledig invoelbaar, en dat maakt Ingimundur een boeiende centrale figuur. Je kunt zonder moeite mee op het pad van vernieling dat hij begint aan te richten, als wraak op zijn vrouws geheime liefde en op de onrechtvaardige wereld in zijn geheel.
Op een gegeven moment wordt het volstrekt onvoorspelbaar welke kant deze film nog op kan gaan, en misschien krijgen de gebeurtenissen die voorbij zijn getrokken dan wel de meeste betekenis. Sowieso lijkt regisseur Hlynur Palmason op dat punt de meeste rust te vinden in zijn eigen verhaal. Een onverwachte kalmte. A White, White Day is op zijn minst een unieke film.
