Na een hele serie jeugdboeken, vier films en een tv-serie is er dan nu eindelijk het broodnodige vijfde deel van de filmcyclus: Mees Kees in de Wolken. Want iedereen weet dat het vijfde deel bijna altijd het beste is. Neem de veelgeprezen Rocky 5 en Terminator: Dark Fate, of anders wel het meesterwerk Police Academy 5: Assignment Miami Beach! Ironie daargelaten, het is heel leuk voor een filmreeks als er veel vraag naar is. En waarom zou je het de fans niet gunnen?
's Werelds leukste meester, Kees, is jarig. Van zijn vriendin Marie-Louise krijgt hij een ballonvlucht cadeau. Er is alleen één probleem: Kees heeft hoogtevrees. Vooruit, twee problemen, want Kees durft er ook niet tegen zijn lief voor uit te komen. Tegelijk heeft een van zijn leerlingen, Tobias, ook moeilijkheden. Elke keer als hij Hasna naar het feest ter ere van het vijftigjarig bestaan van de school wil vragen, zakt de moed hem in de schoenen. En dan is er nog een mysterie; want wat is directrice Dreus toch aan het bouwen in een afgesloten lokaal?
Mees Kees in de Wolken wordt een aaneenschakeling van gebroken beloftes. Kees en Tobias spreken steeds weer met elkaar af dat ze vandaag écht gaan durven. Elke keer als Tobias het onderwerp van het feest bij Hasna aansnijdt, komt er wat tussen. En Kees is simpelweg een laffe hond die elke keer op de vlucht slaat, als hij Marie-Louise met haar agenda ziet zwaaien om eindelijk eens een datum te prikken voor de vlucht. Je zou eigenlijk verwachten dat dit het thema van de film is, maar nee. Het heeft uiteindelijk allemaal niet zo veel consequenties.
Dit is maar een voorbeeld, want er zijn wel meer losse eindjes in de film. Er worden veel problemen opgeworpen; zoals hoe Tobias zich voelt over het overlijden van zijn vader, hoe de kinderen in de klas ertegen opzien dat ze moeten dansen op het feest en hoe Sep geobsedeerd is om erachter te komen wat Dreus aan het knutselen is. Maar geen van die zaken heeft een sterke spanningsboog en een bevredigende conclusie. Er gebeuren gewoon vooral veel dingen, en ze wisselen elkaar af. En er is iets wat op een conclusie lijkt.
Spetterend is anders, maar het is ook moeilijk om veel meer te verwachten van een filmserie waar al veel delen én een aanvullende tv-reeks van bestaan. De acteurtjes die de kinderrollen vervullen zijn uit pure nood al meerdere keren vervangen en Leendert de Ridder is ook al de tweede vertolker van de titelrol. De enige echte constante is Sanne Wallis de Vries als Dreus. Inmiddels is het bijna ondenkbaar dat iemand anders die fijne rol nog gaat vervullen. Mees Kees, het is wat het is.
Het is wel enigszins grappig om vast te stellen dat regisseur Martijn Smits zijn oorsprong in de genrefilms niet is vergeten. Wanneer Kees door een donkere schoolgang loopt op zoek naar Dreus, die zich ergens verstopt heeft, komen er heel subtiele horrorelementjes naar boven. Zo'n kleine muzikale cue, waarvan je even de adem inhoudt bijvoorbeeld. Niets wat het te eng maakt, alleen een tikkeltje spannend. Het is een lollige, kleine knipoog.
Wat de film echter vooral nog onderhoudend maakt is dat de personages op een duidelijke manier van elkaar verschillen en een prima dynamiek met elkaar hebben. Dat geeft het idee dat je naar een verhaal zit te kijken, en de film is daardoor enigszins succesvol als een vorm van tijdverdrijf. Je kunt hiervoor naar de bioscoop gaan, maar uiteindelijk werkt het beter als hij toevallig op tv langskomt. Een herkenbaar, pasklaar pakketje kijkbaarheid voor in de meivakantie. En een deel zes zal er ook wel komen.
