Wanneer de jonge, ambitieuze maar vooral onhandige Emma na een mislukte salespitch in het vliegtuig terug naar huis stapt, krijgt ze door een gelukje een upgrade naar businessclass. Hier komt ze naast Jack Harper te zitten, een bekend zakenman, bonafide droomman en oprichter van het hippe frisdrankconcern waarvoor Emma werkt. Om onverklaarbare redenen herkent ze hem echter niet. Sterker nog, ze loopt volledig tegen hem leeg wanneer het vliegtuig waar ze inzitten in hevige turbulentie terechtkomt en Emma ervan overtuigd is dat ze het niet zullen overleven. Had ze haar mond maar gehouden.
Wanneer ze namelijk de volgende dag op haar werk komt, blijkt Jack de dagelijkse leiding van het bedrijf over te nemen. Haar baas weet dus alles van haar, zowel persoonlijk als zakelijk, maar gelukkig gaat hij er professioneel mee om. Een goede twee minuten althans, voordat hij toespelingen maakt op haar ingedutte relatie met een collega en hij haar niet veel later, na het onherroepelijke einde van die relatie, mee uitvraagt. Het daten dat volgt kent de nodige problemen, Emma heeft voor Jack immers geen geheimen, maar met de baas in bed belanden kan maar beter heimelijk.
Er zijn veel dingen die je Can You Keep a Secret? kwalijk kunt nemen, maar dit gebrek aan originaliteit is toch wel het voornaamste. Op sommige momenten lijkt de film een originele afslag te nemen, zoals bij de flashbacks van Emma naar haar zenuwinzinking, wanneer haar nieuwe vlam daaraan refereert. Dit soort originaliteit wordt helaas echter nooit doorgezet, wat de frustratie alleen nog maar aanwakkert. Ook de meer contemplatief bedoelde momenten worden in de kiem gesmoord. Hoewel echte inhoud van een film als deze niet verwacht hoeft te worden, wordt iedere enigszins emotionele lading, hoe ondiep ook, de nek omgedraaid met een flauwe grap of slapstick-momentje.
Uiteindelijk is Can You Keep a Secret een film die door de absolute ondergrens zakt. Een film die werkelijk geen moment grappig, verrassend of vertederend is, vanaf de hemeltergend voorspelbare grap in de openingsscène met een geschud blikje frisdrank tot het ronduit afgezaagde sluitstuk in een vliegtuig. Een film waarbij je zou verwachten dat iemand, bijvoorbeeld hoofdrolspeelster Alexandra Daddario of schrijfster van het boek Sophie Kinsella, ingegrepen had bij de totstandkoming van het geheel. Onbegrijpelijk genoeg heeft niemand dit gedaan en wellicht moet je dat de mensen achter deze productie nog het meest kwalijk nemen. Het mislukken van een productie is misschien ongelukkig, er vervolgens geld voor vragen is onvergeeflijk.
