Eind jaren dertig brak driemalig olympisch kampioene kunstschaatsen Sonja Henie door in Hollywood waar ze al snel een van de best betaalde actrices werd. Sonja: The White Swan vertelt het verhaal van de actrice die doorbreekt, maar toont ook haar duistere zwanenzang. Met name Henies teloorgang maakt deze film de moeite waard. Helaas zijn andere keuzes van de regisseur minder geslaagd en blijft de film erg hangen in de standaardclichés van een biografische verfilming.
Al in de jaren dertig hing een air van controverse rond de geroemde kunstschaatsster. Een van de grootste fans van Henie bleek namelijk Adolf Hitler. Tijdens de Olympische Spelen van 1936 bracht Henie zelfs de Hitlergroet aan de Duitse leider. Dit kwam Henie vooral in haar thuisland Noorwegen op veel kritiek te staan. Toch durfde men het in de Verenigde Staten aan om haar grote stadionoptredens te laten doen. Deze waren een groot succes en al snel bemachtigde Henie een filmcontract bij Twentieth Century Fox, waar haar films enorme kaskrakers werden.
Het verhaal van Sonja: The White Swan begint bij de Olympische Spelen van 1936. Door de grote swastikavlaggen op de achtergrond is meteen duidelijk dat dit zich afspeelt in nazi-Duitsland. De film gaat echter amper in op de controverse die toen ontstond. De regisseur lijkt er zo min mogelijk tijd aan te willen verspillen. De focus ligt op Henies pad richting roem, zodat er ook meer ruimte is voor de uiteindelijke ondergang van Henie. Deze keuze maakt het personage van Henie in eerste instantie erg oppervlakkig. Wel zijn er in het eerste half uur enkele spectaculaire ijsdansscènes te bewonderen met een bijzonder mooie choreografie en goed camerawerk.
Het uiteindelijke verval van Sonja Henie wordt geweldig neergezet door Ine Marie Wilmann. Henie grijpt naar de drank en heeft de nodige affaires met allerlei mannen. Wilmann maakt haar personage bijzonder onvoorspelbaar. Henies aftakeling is echter te lang uitgerekt waardoor de eigenlijke spanning van het plot verdwijnt. Sonja: The White Swan blinkt uit in het blootleggen van de ambiguïteit van ijskoningin Henie, maar lijkt het belang van een goede verhaallijn soms te vergeten. Momenten van goed camerawerk worden afgewisseld met vreemde keuzes die niet goed werken. De soundtrack bestaat bijvoorbeeld grotendeels uit moderne elektronische muziek en hiphop. Geen moment is dat een goede match. Sonja: The White Swan maakt prachtige pirouettes, maar komt op het gladde ijs uiteindelijk teleurstellend ten val.
