Filmtrends duren meestal maar een jaar of vijf. Tegen die tijd heeft het publiek het trucje wel door en begint het zich af te wenden van films die overduidelijk proberen mee te liften op iets wat ooit onverwacht populair bleek. Maar als het aankomt op romantische komedies zijn we in Nederland nog nauwelijks verder dan tien jaar geleden en probeert iedereen nog steeds de volgende Alles is Liefde te maken. Uiteraard niet door iets nieuws te proberen met het genre, maar gewoon met dezelfde sleetse formule: een grote cast met zoveel mogelijk bekende gezichten, zijdelings met elkaar verbonden personages die allemaal zoeken naar een bepaalde vorm van liefde en voor elk serieus moment minstens een handvol pogingen tot humor. Oh, en als het even kan, 'liefde' of 'hart' in de titel. Of allebei. Dat mag natuurlijk ook.
Op de poster van F*ck de Liefde wordt een gebroken hart gebruikt voor censurering van de titel. Beetje flauw, maar het idee is helder: hartzeer ondergraaft iemands geloof in liefde. Die iemand is Lisa, die naar Curaçao is gevlucht ter afleiding van haar gestrande huwelijk. Haar man is vreemdgegaan en dus heeft ze alle vertrouwen in de liefde verloren, zo vertelt ze in voice-over. Mocht daarmee nog niet duidelijk genoeg zijn in welke staat ze is, dan is er wel een lollig bedoelde scène waarin ze op het strand tegen twee wildvreemde kinderen tekeergaat over hoe relaties een valstrik zijn. Wanneer haar vriendinnen tussenbeide komen, vertrouwt een van hen het toehorende meisje toe: "Niet alle mannen zijn klootzakken, hoor." Het meisje geeft vervolgens de jongen een mep geeft en maakt hem uit voor klootzak. Want ook al slaat deze reactie negens op, de scène moet natuurlijk wel eindigen met een lachmoment.
Op basis hiervan zou je verwachten dat Lisa wat terughoudend is wanneer iemand zijn interesse voor haar kenbaar maakt, maar dat blijkt bijzonder mee te vallen. Aldus hoeft de tamelijk opdringerige Jim niet eens enorm zijn best te doen om haar om zijn vinger te winden. In aanloop naar dat onvermijdelijke punt, is het tweetal voortdurend aan het kibbelen. Niet op een innemende wijze, maar vooral een vermoeiende. En dat terwijl je nog best wat zou kunnen maken van hun verschillende visies op liefde en relaties, zoals Alles is Liefde dat deed met de personages van Carice van Houten en Jeroen Spitzenberger. Zij is vrijgezel omdat haar man is vreemdgegaan, hij omdat zijn vrouw is gestorven; daar moet je toch wel iets interessants mee kunnen doen? Blijkbaar niet, want F*ck de Liefde komt niet verder dan blijven herhalen dat hij niet haar type is.
Ondertussen zien we hoe Lisa's bijna-ex-echtgenoot Jack in Nederland haar afwezigheid viert door vrolijk op de versierderstoer te gaan. Wanneer de stugge Cindy dwars door zijn casanovatrucjes heen kijkt, reageert ze bits: "Trappen vrouwen hier echt in?" Anderhalve scène later wordt ze naast hem wakker, dus blijkbaar wel. Hoe hij haar zover heeft gekregen, wordt dan weer niet getoond. Uiteraard hoeven we niet elk moment van deze holle personages te zien, maar hoe zij zich door hem heeft laten versieren, is wel iets wat enige uitleg behoeft. Het laatste wat we van dit tweetal zagen was animositeit, maar nu zien we ze in een situatie die daar totaal niet op aansluit. De kijker moet zelf maar invullen wat in de tussentijd is gebeurd, maar het is moeilijk hier iets anders uit te halen dan het toxische gedachtegoed dat als vrouwen 'nee' zeggen ze eigenlijk 'misschien' bedoelen.
Hoewel Cindy vervolgens nog een vrij prominente rol in het verhaal mag vervullen, wordt ze als personage nooit verder ontwikkeld dan als 'zus van een ander hoofdpersonage'. Als kijker krijg je geen enkel inzicht in hoe haar leven eruitziet en hoe Jack daarin (niet) past. Een bekend probleem van films als deze: het mag allemaal niet te lang gaan duren, want we hebben nog een paar plotlijnen die aandacht behoeven. Dit betekent ook dat als Lisa rond twee derde van de film Curaçao verlaat en terugkeert naar Nederland, het plotlijntje van een daar achterblijvende vriendin even snel moet worden afgehandeld, ook al is de film nog lang niet in de afrondende fase.
Na een richtingloos middenstuk culmineert de film in een scène waarin allerlei verborgen gehouden zaken naar boven komen borrelen en iedereen boos is op elkaar. Het is het welbekende moment waarop het er voor iedereen slecht uitziet; het donkerste uur voor de dageraad. Maar net wanneer je denkt dat de situatie een beetje interessant is geworden, wordt er doorgespoeld naar de fase 'eind goed, al goed'. Geen leermoment of introspectie, geen pijnlijke doch noodzakelijke confrontatie, maar gewoon direct het happy end. Alsof er moest worden gekort op de draaidagen en er dus maar wat cruciale scènes zijn geschrapt. Breed uitgemeten kwesties als een opgelopen geslachtsziekte en een verzwegen ontslag blijven nog steeds onbehandeld. Best bijzonder eigenlijk, dat een film die niets nieuws probeert met het genre er evenmin in slaagt om de platgetreden paden naar behoren te blijven volgen.
