Hustlers ontleent zijn verhaal aan het New York Magazine-artikel 'The Hustlers at Scores' van de ondertussen in Hollywood wel bekende journaliste Jessica Pressler. Haar werk lijkt bijna geschreven te zijn met de intentie het te (laten) bewerken tot fictie op het witte doek. Haar onderzoek naar een groepje strippers dat stal van de rijken, maar de buit niet aan de armen gaf, vormt daarop geen uitzondering. Deze strippers doen niet onder voor veel andere filmvrouwen die voor zichzelf opkomen. Hustlers past dan ook goed in de huidige 'vrouwen hebben geen mannen nodig'-trend die Hollywood domineert.
In de jaren voor de economische crisis van 2008 leert stripclubveteraan Ramona nieuweling Destiny de kneepjes, dansjes en heupdraaiingen van het vak. Al snel groeit het stripduo in de gouden tijden van de stripclubs uit tot een geldmachine en plukken ze de gefortuneerde beurshandelaren kaal. Met het toeslaan van de crisis op Wall Street is het echter snel gedaan met de Gucci-pret. Stripclubs zijn een overbodige luxe, allesbehalve hip en lopen leeg. Om omzet te behouden huren de clubs goedkopere immigrantenmeisjes in en verandert de lapdance in een driehonderddollarblowjob. Destiny wordt zwanger van haar vriend, stapt uit de business en verliest Ramona uit het oog.
Als de dames elkaar enkele jaren later en enigszins berooid toch weer ontmoeten, vindt het verhaal zijn verdiende tempo. De strippers besluiten terug te pakken wat de Wall Street-dieven van hen en van iedereen hebben gestolen. Ze stellen een bende samen die met hulp van een beetje narcotica hun heupwiegen en verleidingen omzet in een professioneel drogeer- en diefstalbedrijf. Honderdduizend dollar op een avond is niet uniek. En de slachtoffers dan, de '(mostly) rich, (usually) disgusting, (in their minds) pathetic'-mannen zoals Pressler ze omschrijft? Die kunnen zich lastig zonder schaamte beklagen over een avond die ze in een stripclub doorbrachten. En als ze dat wel doen, dan is er niemand die hen gelooft.
Deze power-strippers zijn voorbeelden van moderne feministen, die weten dat ze niet de vrouw als sekse centraal moeten stellen maar zichzelf als vrouw. En wie kan beter een gezicht aan dit krachtmomentum geven dan supervrouw Jennifer Lopez, die in haar entreescène haar zo goed als naakte, vijftigjarige lijf in de strijd en om een paal gooit op een manier die de gemiddelde twintigjarige actrice zou beangstigen en ontmoedigen. Jennifer Lopez maakt met haar spierballenperformance, die zoals altijd niks met acteren maar alles met presteren te maken heeft, Hustlers tot een energieke en glimmende productie.
Maar daar blijft het ook wel een beetje bij. Scenarist en regisseur Lorene Scafaria heeft bij het schrijven van het scenario weinig toegevoegd aan Presslers artikel. Ze brengt een zieke oma in, een kind, geldnood en een broeierige vriendschap tussen de twee hoofd-hustlers. Ze heeft de strippers als het ware een menselijke couleur gegeven. Neem de Birdman-imiterende openingsscène, waarin we Destiny vol van voren in beeld volgen bij haar dienst in de stripclub. Op beats gechoreografeerd slingert ze langs haar halfnaakte collega's; langs enkele passieloze afwerkingen; langs de dj, de barman en de eigenaar die ze allen geld moet toesteken nadat ze haar magere salaris voor de avond heeft geïncasseerd. We volgen haar tot ze in de druilerige nacht weer buiten staat. Ze heeft haar lijf en ziel gegeven en er niks aan over gehouden - althans, dat lijkt deze scène ons te willen vertellen. Zeker als Destiny in de volgende scène het beetje geld dat ze heeft verdiend haar zieke oma toestopt. Dit alles suggereert een maatschappijkritische film à la I Daniel Blake. En opent de weg naar verantwoording voor het dubieuze gedrag dat nog te wachten staat.
Maar juist daar slaat Scafaria de plank ietwat mis. De kracht van Presslers artikel en de kracht die men kan putten uit dergelijke verhalen, zit niet in de verantwoording, die zit juist in het ontbreken ervan. Die ligt in het feit dat we dingen doen omdat we dat kunnen en willen. En omdat als wij het niet doen, anderen het wel doen. Of zelfs: als wij het niet doen, misschien niemand het doet en er een kans verloren gaat. Het gaat om de 'want of wanting' zoals een van de echte strippers het in Presslers artikel omschrijft. Dat wat Scafaria heeft toegevoegd, heeft het verhaal van de krachtige strippers die het heft in eigen handen nemen, onnodig afgezwakt. Deze strippers zijn geen slachtoffers van de beursmannen, ze zijn hun vrouwelijke gelijken.
Hustlers had dus een echte powerfilm moeten en kunnen zijn, maar verzandt een beetje in voorspelbare motieven. Het is uiteindelijk Ramona die snapt hoe de wereld werkt en ons met een overwinningsgevoel de bioscoop uit laat gaan: "This whole country is a strip club. You've got people tossing the money and people doing the dance."
