In 2010 baarde de Amerikaanse documentaire Catfish opzien. Hoofdpersoon Nev ging een internetliefde opzoeken om - spoiler? - erachter te komen dat ze niet degene was die hij dacht dat ze was. Diezelfde Nev maakt nu al jaren een programma voor MTV waarin hij lotgenoten helpt om erachter te komen of verdachte socialmediaprofielen wel echt zijn. Erg boeiend, maar bijna altijd door de ogen van het slachtoffer. Wat gaat er om in de zogeheten ´catfish´ zelf? Daarover gaat Celle Que Vous Croyez.
De gescheiden Claire geniet van haar sekspartijtje met de veel jongere kerel Ludo. Maar daarna weigert hij te blijven hangen. Jezelf begeerd en jeugdig voelen gaat duidelijk om meer dan alleen een potje rollebollen voor de vijftigjarige Française. Om te krijgen wat ze wil bekokstooft ze een plannetje. Claire wordt Clara: op Facebook maakt ze een profiel van een vierentwintigjarige brunette en bevriendt meerdere mensen in de vriendenlijst van Ludo. Misschien komt ze zo dichterbij. Maar ze raakt in de ban van Alex, zijn huisgenoot, die haar in de virtuele omgeving wel kan geven wat ze begeert.
Het wordt vrij goed voelbaar gemaakt hoe dit begint als een spel, maar tegen wil en dank vrij vlot uitgroeit tot meer. Fotograaf Alex is namelijk een erg gevoelige jongen en stelt zich gemakkelijk open. Daardoor krijgt Claire niet alleen al heel snel wat ze verlangt van hem, hij is op zijn beurt ook extra gevoelig voor haar avances. Het levert ook even spanning op, want hij wil niets liever dan Clara ontmoeten. En hoe graag Claire hetzelfde wil, dat kan nou eenmaal niet.
Dankzij de acteerprestatie van Binoche is het erg gemakkelijk om mee te gaan in de reeks van slechte beslissingen die Claire maakt. Het is zeer invoelbaar hoe een wanhopige daad om contact te maken met een ander uitmondt in weer een heel andere wanhopige situatie. En ook tegenspeler Civil weet een rol, die uiteindelijk vooral op afstand wordt gehouden, alles mee te geven om je als publiek te voelen alsof je hem ook goed leert kennen. Voor zijn personage werkt de algehele ingetogen benadering van de filmmaker uitstekend, maar dat is niet voor alles in de film het geval.
De regisserende hand van Safy Nebbou is vooral verdienstelijk te noemen. De spanning die hij zorgvuldig op lijkt te bouwen groeit niet bepaald uit tot een climax, maar loopt meermaals langzaam weer leeg. Het is geen verkeerde keuze om Claire binnen de film haar hele verhaal te laten vertellen aan haar psychotherapeut, maar deze vertelstructuur ontgroeit de status van cliché nooit helemaal. Plaagstoten van Claire, om wat jeu in hun interactie te krijgen, hebben iets geforceerds. Maar de aanhouder wint. Wanneer Claire een alternatief verloop van de neprelatie opschrijft en het Dr. Bormans laat lezen, krijgt hun relatie wat van de extra diepte waar Nebbou steeds naar heeft gestreefd.
Er zijn nog wat zaken waarin de filmmaker net niet bereikt waar hij voor lijkt te gaan. Veel scènes zijn bijvoorbeeld vrij donker gefilmd, en dat geeft de film een enigszins kenmerkend uiterlijk. Maar om het nou een visuele stijl te noemen? Daarvoor zijn de sterker belichte shots die afwijken van de norm er te willekeurig tussendoor gemonteerd. Om nog maar te zwijgen over de verschillende onverwachte plotwendingen. Ze hebben niet de dramatische impact die Nebbou ervan lijkt te verwachten. Ze worden te vaak in de dialoog verteld, niet getoond.
De ingetogenheid vervalt daarmee vaak in stoffigheid. Dit lijkt een film die vooral boeiend is als je nog niet zo bekend bent met het verschijnsel van nepprofielen op sociale media, en de liefdesrelaties die mensen met nepperds opbouwen. Als dat het voornaamste publiek is dat de filmmaker probeert te bereiken, dan is hij daar helemaal in geslaagd.
