Je moet het Quentin Tarantino nageven: hij doet weer eens zijn best om zich te vernieuwen. Nadat hij met The Hateful Eight zijn eigen grapjes ging herkauwen, is Once Upon A Time... In Hollywood een frisse wind. Een adempauze zelfs, want niet elke scène zit onder een dikke plamuurlaag van kunstmatige coolheid. Heel vaak gebeurt er verfrissend weinig in beeld, en dat maakt dit zijn meest ontspannen film in jaren. Niet dat deze misdaadkomedie in een historische context daardoor minder des Tarantino's is.
Hollywood, eind jaren zestig. Regisseur Roman Polanski en de zwangere actrice Sharon Tate vormen een gouden koppel. Ze betrekken het huis naast dat van Rick Dalton, een veredelde tv-cowboy wiens carrière in een dip zit. Hij krijgt sporadisch nog rolletjes toegeschoven als de schurk van de week; een teken dat het klaar is met hem. Zijn vaste stuntman Cliff Booth krijgt hij niet eens meer aan nieuw werk geholpen. Terwijl oud Hollywood aan het doodbloeden is, doen hippies hun intrede met nieuwerwetse fratsen. Kan Rick zich aanpassen om zijn carrière te redden?
Volgens Tarantino is dit zijn meest persoonlijke film. Hij heeft zelfs in interviews gezegd dat dit zijn 'memory piece' is, in navolging van Alfonso Cuaróns Roma. Zijn manier om dat te laten zien is door elk frame zo vol mogelijk te rammen met referenties naar bestaande films en andere popcultuur. Meer dan zijn voorgaande films - en dat is een hele opgave - oogt Once Upon A Time... als een slaapkamer van een tienermeisje dat volhangt met posters van lonkend mannenvlees, geen millimeter muur meer zichtbaar. Zodat wij weten met welke culturele bagage Tarantino deze film heeft gemaakt.
Het gaat pas echt knarsen op momenten dat een scène plotseling wordt stilgelegd voor een onnodige flashback die er puur voor een grapje in zit. Fans van Family Guy zullen ervan smullen. Zo zien we Dalton eventjes in een rol die hij misliep: die van Steve McQueen in The Great Escape. DiCaprio is erin gecomputerd. Daarna gaan we verder waar we gebleven waren. Tarantino past zulke geintjes toe met een flair en zelfvertrouwen die de dissonantie voor de meeste mensen zal gladstrijken. Het is zeker vermakelijk gebracht, maar er wordt al genoeg gespeeld met de historische context.
Charles Manson zit als een personage in de film. Eventjes maar. Veel meer aandacht is er voor zijn moordlustige sekte, de Manson Family. Waar dat naartoe werkt kan beter niet verklapt worden, maar het geeft deze film nog meer de schijn mee dat-ie echt ergens over gaat. En we weten allemaal wat schijn doet: bedriegen. Tarantino kleurt het verhaal in met historische context, maar vergeet mee te geven waarom die een lading heeft. Daarom móét je historische voorkennis hebben, anders krijg je sommige dingen niet mee. En dat is misschien te veel gevraagd van de Wikipedia-generatie.
Wel heel fijn: DiCaprio en Pitt werken heerlijk samen. Stuntman Booth is een nonchalante kerel met grote spierballen voor het cruciale moment. Een knakker met wie je een biertje wilt drinken. Met Dalton heb je vooral te doen. DiCaprio heeft een ongekend talent om de sukkelaar te spelen: hij hakkelt en zweet zich door de scènes heen waarin hij zich als acteur aan belangrijke mensen moet verkopen en faalt. Juist door het recht voor zijn raap te spelen zonder overdreven knipoog, etaleert DiCaprio de humoristische ondertoon in zijn personage.
Margot Robbie acteert schitterend als Tate, die bijna de hele film lang alleen maar op een roze wolk leeft, maar haar rol heeft verder nul diepgang. En als je weet wat de echte Tate is overkomen, voel je misschien wel waarom daarvoor is gekozen. Vooral de kleinere bijrolletjes kleuren de film. Tarantino heeft leuke namen opgetrommeld die vrij kort voorbij schieten, maar in die vlaag krijgt bijna iedereen de kans om zijn stempel te drukken. Vooral de dreigende Dakota Fanning en de voor haar leeftijd veel te wijze Julia Butters maken indruk. Van alle manieren waarop Once Upon A Time... in Hollywood is volgepropt, is dat waarschijnlijk de beste.
Het blijft allemaal een grote egoshow: kijk eens hoe geweldig Quentin Tarantino is. Het is maar goed dat hij diezelfde boodschap telkens weer op een spectaculair vermakelijke wijze kan brengen. Want van veel diepere betekenis moet deze zeer talentvolle filmmaker het niet echt hebben. Once Upon A Time... in Hollywood laat je wel op het puntje van je stoel zitten en schateren. Wat dat betreft levert Tarantino altijd wel. Maar hij heeft ook weer geleerd om even achterover te hangen. Dat deed hij na Jackie Brown nauwelijks.
