Als knuffelpop kun je maar beter niet afwijken van het schoonheidsideaal. Wie een oog mist of een ingedeukte kop heeft, belandt via een afvoerbuis van de fabriek zonder pardon in Uglyville. In dit kleurrijke dorpje wonen alle miskleunen van speelgoedland noodgedwongen met elkaar samen. Ook de schattige Moxy heeft daar een huisje. Het roze wezentje is niet om aan te gluren, maar gelukkig laat ze zich er niet van weerhouden om haar grote droom na te jagen.
In tegenstelling tot haar dorpsgenootjes gelooft Moxy dat haar lotsbestemming buiten Uglyville ligt. In de mensenwereld om precies te zijn. Want, zo zingt het roze knuffelfiguurtje: "Er is een pop voor ieder kind en een kind voor iedere pop." Samen met haar vrienden besluit ze een ontdekkingstocht op poten te zetten naar het andere uiteinde van de afvoerbuis. Die blijkt uit te komen op het zogeheten 'Instituut van Perfectie': een nogal strenge organisatie waar alles draait om uiterlijke schoonheid. Alleen poppen die slagen voor de vuurdoop mogen de mensenwereld betreden.
In ons kikkerlandje verschijnt Ugly Dolls alleen in de Nederlandstalige versie in de bioscopen. Musicalsterren Vajèn van den Bosch en Jamai Loman voeren de stemmencast aan, tezamen met rapper Défano Holwijn. Prima keuzes, want de stemmen passen goed bij de verschillende karakters van de personages. Van den Bosch laat Moxy extra lief klinken, Loman is op sommige momenten heerlijk vilein als slechterik Lou en Holwijn moet als Uglydog de komische noot verzorgen.
Vooral in het eerste halfuur blijft Ugly Dolls redelijk overeind dankzij een flinke dosis optimisme. Je hoeft nooit lang te wachten voor Moxy besluit om weer een potje te gaan zingen. Hoewel niet alles even goed beklijft, zijn de liedjes op z'n minst heel vrolijk. Ze sluiten bovendien mooi aan bij de mierzoete vormgeving van het dorpje Uglyville. Wanneer de hoofdpersonages zich echter buiten de grenzen van hun woonplaatsje begeven, worden de problemen in rap tempo zichtbaar.
Een animatiefilm over lelijke knuffels hoort simpelweg veel maffer en/of fantasierijker te zijn. De allerkleinsten zullen wellicht nog wel kunnen lachen om de fratsen van de pluchen helden, maar de tenen van de volwassen toeschouwer zullen onvermijdelijk snel beginnen te krommen. Een pijnlijk ongrappig voorbeeld is het moment waarop een van de knuffels op een hark stapt, de steel tegen zijn edele delen krijgt en vervolgens uitroept: "Auw, m'n knopen!" Ugly Dolls zit vol met dit soort flauwe grapjes en woordspelingen.
Bovendien wordt de moraal wel heel hardhandig bij de kijker naar binnen gedrukt. Zonde, want deze animatiefilm heeft wel degelijk een relevant punt te maken ten aanzien van ware schoonheid. Jonge kinderen die opgroeien met de schijnwerkelijkheid van sociale media zouden hiermee hun voordeel kunnen doen, want Ugly Dolls gaat over de perfectie van imperfecties. Niet een puntgaaf uiterlijk telt, maar juist alle onvolkomenheden bij elkaar opgeteld maken van iemand een mooi en uniek persoon.
Jammer genoeg is het resultaat een avontuur waarin de problematiek veel te direct wordt benoemd en het gevoel te weinig wordt aangesproken. Als het aankomt op een vergelijking met Toy Story 4 (die ándere animatiefilm over levend speelgoed die nu in de bioscoop draait), dan delft Ugly Dolls op bijna alle fronten het onderspit. Regisseur Kelly Asbury mikt met zijn film soms ook op dat kenmerkende, warme Disney-gevoel, maar om minstens één cruciale reden slaagt hij niet in zijn opzet. De schurk in dit verhaal is namelijk een wrede despoot met blond haar en blauwe ogen die iedereen met een afwijkend uiterlijk naar de verbrandingsovens wil deporteren. Zoiets laat natuurlijk een vieze nasmaak achter. Met een Holocaustvergelijking heb je de poppen aan het dansen.
