Overdaad schaadt, pleegt men te zeggen als een schrijver of filmmaker te veel ideeën in één werk wil stoppen. Ruben Brandt, Collector, de virtuoos geanimeerde heistfilm van de Hongaars-Sloveense kunstenaar Milorad Krstic zit zó ramvol wilde achtervolgingen, muzikale intermezzo's, subtiele visuele grapjes en verwijzingen naar (film-)kunst dat je er op slag vrolijk van wordt.
Na een duizelingwekkende achtervolgingsscène door de straten van Parijs zien we meesterdievegge Mimi uit de handen glippen van een privédetective. Vastberaden genezen te willen worden van een hardnekkige vorm van kleptomanie, besluit ze zich te laten behandelen door vermaard psychotherapeut Ruben Brandt. Brandt, die een kasteel uit je wildste dromen betrekt in de Alpen, heeft zo zijn eigen problemen. Hij wordt al sinds zijn vroege jeugd geplaagd door nachtmerries waarin hij achtervolgd wordt door 'personages' uit beroemde schilderijen.
Samen met Mimi en een drietal patiënten besluit Brandt dat er maar één manier is om van zijn demonen af te komen; door die beroemde schilderijen te stelen. Het is het begin van een krankzinnige heistfilm die het vijftal langs alle beroemde kunstmusea van de wereld voert, met in hun kielzog een Amerikaanse 'private eye', een zootje premiejagers en spoken uit het verleden.
Het plot is onderhoudend en zal ongetwijfeld een breed publiek aanspreken, maar wat deze 'tekenfilm voor volwassenen' zo onweerstaanbaar maakt, is de weelderige stijl. Met twee, drie of nog meer neuzen, ogen en oren per hoofd lijken deze personages zo weggelopen uit een of ander expressionistisch schilderij. Tegen schitterend getekende achtergronden wordt ouderwets 2D afgewisseld met innovatief 3D alsof het niets is. Milorad Krstic regisseerde, schreef, ontwierp en produceerde dit project hoofdzakelijk in z'n eentje. Des te bewonderenswaardiger dat Ruben Brandt, Collector zijn debuutfilm is. Waar was deze man al die tijd?
En dan zijn er nog die talloze referenties naar de kunst en cinema, waarvan het ijsblokje in de vorm Alfred Hitchcock in detective Kowalski's glaasje whisky een van de leukste is. [i]Ruben Brandt[/] is als het ware één grote Waar is Wally-puzzel waar je eindeloos naar kunt blijven kijken en telkens weer nieuwe details in ontdekt. Duits expressionisme, Amerikaanse filmnoirklassiekers, de postbode van Van Gogh, Edward Hoppers 'Nighthawks' en nog veel, veel meer passeert de revue in een hoog tempo. Voor kunstminnaars en cinefielen is dit een aha-erlebnis van dik anderhalf uur. De film is wat dat betreft schaamteloos highbrow, maar wat geeft het als het allemaal zo vernuftig in elkaar steekt?
