'Eén dag tegelijk, Britt-Marie, één dag tegelijk'. Zo luidt het mantra van de door het leven teleurgestelde Zweedse huisvrouw Britt-Marie. Ze blijft het zichzelf voorhouden om het leven de baas te kunnen blijven. De vrouw heeft op haar drieënzestigste een grote verandering ingezet. Nadat haar man Kent in het ziekenhuis is opgenomen vanwege een hartaanval komt Britt-Marie zijn maîtresse en zichzelf tegen.
Het Scandinavische feelgooddrama Britt-MarieWas Hier is de verfilming van de razend populaire roman van Fredrik Backman, wiens A Man Called Ove ook al een weg naar het witte doek vond. Backman en regisseuse Tuva Novotny laten ons kennis maken met een vrouw die na al die jaren gedwee sloven in het huishouden eindelijk eens voor zichzelf kiest.
De weg ernaartoe is er één van de geijkte hobbels. Britt-Marie belandt bij het uitzendbureau en om onverklaarbare reden krijgt ze een baantje in de schoot geworpen waar ze geen enkele affiniteit of talent voor heeft. Ook al hekelde ze de voetbalaffectie van haar man, Britt-Marie gaat aan de slag in een klein dorpje als jongerenwerker en voetbalcoach van een jeugdelftal.
De titelrol wordt ingevuld door Pernilla August, onder liefhebbers van de klassieker Europese cinema bekend als één van de favoriete actrices van Ingmar Bergman. De wat meer mainstream bioscoopganger kent haar als de moeder van Anakin Skywalker in Star Wars. Je kunt dus gerust stellen dat August een veelzijdig actrice (en bovendien regisseur) is die moeiteloos in het keurslijf van een wanhopige huisvrouw zou kunnen kruipen.
De werkelijkheid is weerbarstiger, al valt August weinig te verwijten. Ook al is de ontwikkeling die Britt-Marie doormaakt uiterst voorspelbaar, Novotny had er met een goede opbouw en wat kleinere momenten meer gewicht aan kunnen geven. De uitvoering laat veel te wensen over. Wat er nu werkelijk door de vrouw heengaat, wordt op een enkele jankpartij na niet echt duidelijk.
Er zijn zo veel elementen aan te wijzen die de innerlijke strijd en het gemiste gevoel van waardering van de bedrogen vrouw vertroebelen. Het jeugdhonk dreigt opgeheven te worden en de kids hebben na de dood van hun vorige trainer geen enkele vorm van discipline, laat staan voetbaltalent. Britt-Marie heeft niets met de sport en weet er dus ook weinig van. En dan is er nog de agent in het dorp die zijn oog op de vrouw heeft laten vallen.
Daar waar een boek een boel nuances en emoties kan overbrengen, moet August het stellen met een regisseur die haast heeft de boel erdoorheen te jassen. Het gevolg is dat met name de terugblikken naar Britt-Maries jeugd die moeten verklaren waarom de volwassen vrouw zo'n poets- en zorgdrang heeft gekregen uitermate geforceerd aan doen. De intrinsieke drang om nu eindelijk eens haar eigen weg te gaan wordt door het tempo en de schematische vertaling van het bronmateriaal nergens echt plausibel.
Het gevoel dat blijft kleven als de aftiteling na anderhalf uur over het scherm rolt is dat Pernilla August een betere rol verdiend had waarin ze meer karakterfacetten kwijt had gekund. Wat er na schaven en weglaten is overgebleven is een huisvrouw met karikaturale trekken. Een bestseller op papier is een boeketroman op het scherm.
