Het is niet overdreven om te stellen dat de wereld er sinds oktober 2017 anders uitziet. In die maand publiceerden de New Yorker en de New York Times de geruchtmakende beschuldigingen aan het adres van filmproducent Harvey Weinstein. Waar al jaren in achterkamers over gefluisterd werd, stond nu zwart op wit: Weinstein misbruikte jarenlang en stelselmatig jonge actrices. Actrice Alyssa Milano, zelf slachtoffer van seksueel geweld, raakte na het lezen geïnspireerd en riep eenieder die iets dergelijks meegemaakt had op dit te delen middels #MeToo. De rest is geschiedenis.
De Amerikaanse documentairemaakster Ursula Macfarlane sprak met een batterij aan betrokkenen. Actrices, (ex-)medewerkers van Weinsteins productiebedrijven en journalisten die al langer op de hoogte waren van zijn daden, maar nooit eerder een poot hadden om op te staan. De interviews, versneden met archiefbeelden van de gevallen mediamagnaat, geven een gruwelijk beeld van een machtswellusteling die jarenlang ongestoord zijn gang kon gaan. De boodschap van de film is belangrijk en kan niet vaak genoeg verkondigd worden, maar helaas komt de kijker niet heel veel meer te weten dan hij waarschijnlijk al wist.
De anekdotes zelf liegen er niet om. Zo vertelt een vrouw aan het begin van de film hoe ze al in 1978 verkracht werd door een jonge Weinstein, toen nog een onbekende concertpromotor in een klein universiteitsstadje. IJzingwekkend is ook het relaas van Erika Rosenbaum, een Canadese actrice die hoopte door te breken aan het begin van deze eeuw. Weinstein paaide haar en beloofde gouden bergen in een hotelkamer in LA, uiteraard tegen betaling in natura. Rosenbaum wist te ontkomen en heeft het, cynisch genoeg, nooit gemaakt in de showbizz.
Macfarlane rijgt de ene na de andere shockerende bekentenis aan elkaar. Het vergt moed om over zaken als deze openlijk te spreken. Van de slachtoffers én van de medewerkers die wel degelijk vermoedens hadden, maar om wat voor redenen dan ook zwegen. Maar bijna al deze openbaringen vielen eerder al ergens te lezen. Interessanter was geweest als Macfarlane zich de vraag had gesteld hoe Weinstein de man is geworden die hij is.
Untouchable is zo niet veel meer dan een publieke executie van Weinstein, de studiobaas die wordt opgevoerd als een eendimensionale schurk die schijnbaar compleet geïsoleerd van de buitenwereld zijn lusten kon botvieren. Met meer psychologische context en achtergrondinformatie over het moreel verrotte systeem van Hollywood was deze documentaire een stuk relevanter geweest.
