In 1852 besluit Napoleon III hard terug te slaan nadat een Republikeinse opstand dreigde. Dit had tot consequentie dat heel wat mannen in Frankrijk werden opgepakt of vermoord. Zo ook in het bergdorpje waar Le Semeur zich afspeelt; hier werden zelfs alle mannen meegenomen. De vrouwen moesten zonder enige hulp van mannen de gemeenschap in stand houden. Marine Francen beeldt dit fascinerende waargebeurde verhaal bijzonder fraai uit in haar speelfilmdebuut.
Alle klussen die de mannen deden, zoals het oogsten van graan, moeten de vrouwen nu zelf doen. Ze delen angsten over de mogelijke terugkeer van mannen, maar het leven in het dorp gaat verder gewoon door. Toch fantaseren Violette, die de leeftijd heeft bereikt om te trouwen, en wat andere meiden over hoe het zou zijn als een man het dorp zou betreden. Het dorp ligt echter vrij afgelegen dus dat lijkt onwaarschijnlijk. De dames sluiten een pact: als een man langskomt dan moet hij gedeeld worden onder de meiden zodat de bevolking van het dorp kan blijven groeien. Als dan eindelijk hoefsmid Jean arriveert, ontwikkelt Voilette gevoelens voor hem en lijkt het steeds moeilijker te worden om hem te delen met de anderen.
De actrices en de af en toe oogstrelende cinematografie laten het verhaal van deze vrouwen vooral in het begin echt tot leven komen. Zo is er een scène met misschien wel een van de mooiste shots van het jaar. Bij een zonsondergang in het alpengebied zit een ontroostbare weduwe naast haar bruidsjurk die brandt aan een kruis. Francen weet vaker de omgeving te gebruiken voor extra poëtische lading. De scènes waarin de vrouwen ploeteren in de graanvelden hebben een zekere schoonheid in zich.
Le Semeur begint zeer sterk, maar verliest tempo en vervalt gaandeweg in romantische clichés. Het is bijna jammer dat Jean op een gegeven moment in het dorp komt, want de meeste spanning is te vinden in het rouwproces van de vrouwen en hun pogingen om het dorp te behoeden voor rampspoed. Toch is dit een uiterst fascinerend verhaal met een prachtige setting in de Franse Alpen. Marine Francen zet de film veel kracht bij met haar bijzonder poëtische cinematografie. Le Semeur laat op luchtige en humoristische manier de seksuele emancipatie zien van een groep vrouwen in de negentiende eeuw.
