Octavia Spencer is één van de beste actrices van onze tijd. Als ongelooflijk betrouwbare karakteractrice heeft ze de afgelopen jaren menig maal de show gestolen, met drie Oscarnominaties voor beste vrouwelijke bijrol tot gevolg (ze verzilverde haar eerste, voor The Help). Het was een kwestie van tijd tot een studio het aandurfde om Spencer een hoofdrol te geven. In Ma is haar taak een aan alle kanten matige horrorfilm beter te maken. Ze slaagt erin om één van de meest campy horrorfilms van de laatste jaren vermakelijker te laten zijn dan hij eigenlijk is.
Ma draait om enkele tieners in een klein dorpje in de Amerikaanse provincie. Middelbarescholier Maggie, gespeeld door Diana Silver, is zojuist met haar moeder terugverhuisd naar dier geboortedorp en maakt al snel vrienden met een groepje leeftijdsgenoten. In het weekend hebben deze pubers maar één doel voor ogen: zoveel mogelijk alcohol naar binnen krijgen. Dat gaat als minderjarigen nogal moeizaam, totdat de mysterieuze Su-Ann uitkomst biedt. Ze is niet alleen bereid om drank op de kop te tikken, maar biedt ook nog eens haar kelder aan als hangplek. Wat kan er misgaan? Een hoop uiteraard, en het duurt dan ook niet lang voordat blijkt dat deze vriendelijke vrouw meer in haar schild voert.
Vooraf is er genoeg om enthousiast over te worden. De productie is in handen van Jason Blum, die met zijn productiehuis Blumhouse een enorme bijdrage heeft geleverd aan de opleving van het horrorgenre de afgelopen jaren. Verder is de film een reünie tussen Spencer en Taylor Tate, haar regisseur in The Help. De wisselwerking tussen die twee is weer geweldig, maar dat lijkt dan ook de enige positieve factor die Tate heeft meegenomen naar zijn nieuwste project. De regie is op een enkel shot na bijzonder ongeïnspireerd en geeft de film te weinig karakter mee.
De twee grootste problemen van Ma liggen in de verhaaltechnische keuzes die Taylor genomen heeft. De timing en opbouw van het verhaal gaan alle kanten op. Sommige, vrij nutteloze verhaallijnen duren eeuwig, terwijl essentiële dingen vaak pardoes in het verhaal gegooid worden. De film heeft ruim een uur nodig om een ongemakkelijke sfeer neer te zetten, maar als Sue-Ann eindelijk doordraait, gaat de boel ineens in de zesde versnelling. Je krijgt bijna een whiplash van de tempowisselingen.
Verder is het heel moeilijk om de zogeheten 'suspension of disbelief' toe te passen op Ma. Je moet accepteren dat bepaalde dingen niet gebeuren zoals ze in het echt plaatsvinden, omdat het verhaal dan vaak een stuk eerder rondgebreid zou zijn. Op zich is daar weinig mis mee, zeker in horrorfilms, maar er zijn maar weinig genrefilms waarin het centrale probleem zo ongelooflijk eenvoudig opgelost had kunnen worden als in Ma. Sue-Ann is geen crimineel meesterbrein. Een snel telefoontje naar de politie had de film binnen twintig minuten beëindigd. De hoofdrolspelers komen er niet eens op, en dat maakt de film bij vlagen bijna onuitstaanbaar.
Reddende engelen zijn de laatste twintig minuten en de geweldige prestatie van Spencer. Haar charisma en plezier spatten van het scherm en de film is op zijn best zodra hij versnelt en zichzelf niet meer serieus neemt. Spencer geniet overduidelijk van de kans om een film te dragen en eens lekker gestoord te doen. En wie kan het haar kwalijk nemen? Welke serieuze acteur of actrice wil zoiets leuks nou eens niet doen? Het is helaas de enige zalvende factor voor deze enigszins vermakelijke B-film met een absolute A-ster in de hoofdrol.
Bekijk ook ons video-interview met producent Jason Blum!
