Vele generaties zijn opgegroeid met Pokémon. Over de hele wereld bekeken miljoenen mensen de populaire animeserie, speelden de spelletjes op een gameconsole en genoten van de films. Het merk groeide langzaam uit tot één van de grootste entertainmentproducten ter wereld, op gelijk niveau met Star Wars en Marvel. Dat de onstopbare geldmachine van Hollywood nog niet eerder een speelfilm rond de wezentjes uitbracht mag dus eigenlijk een wonder heten. Maar nu is daar dan Pokémon Detective Pikachu, met Ryan Reynolds in de titelrol van de doorgaans zo stille compagnon van Ash Ketchum. Het resultaat is een film die te zwaar leunt op zijn nostalgiefactor, waardoor een vlot verhaal erbij inschiet. Het zal de doelgroep weinig uitmaken.
In deze film spreekt Reynolds, geheel in lijn met zijn nieuw aangemeten Deadpool-imago, een ludieke versie van de Pokémon in, die samen met Tim Goodman (de relatief onbekende Justice Smith) op onderzoek gaat na de verdwijning van Tims vader. Wat helpt is dat Tim kan communiceren met Pikachu, tot grote verbazing van beiden. Het onwaarschijnlijke duo gaat op avontuur in een kleurrijke wereld waarin Pokémon samenleven met mensen, wat voor de meest absurde situaties zorgt.
Reynolds is vermakelijk als het titelpersonage. De film lijkt haast om de snelle acteur heen te zijn gebouwd. Alsof hij zijn komisch talent, dat hij de laatste jaren volledig omarmd heeft, een paar uur de vrije loop mocht laten in de studio. Er schijnt genoeg materiaal te zijn voor een Deadpool-achtige volwassenenvariant van de film. Gezien de energie die Reynolds in de film legt, neem je ogenblikkelijk aan dat ook die versie vermakelijk is.
De wereld die regisseur Rob Letterman bouwt, lijkt uit een computerspel van de franchise te komen. Overal zie je details uit het uitgebreide Pokémon-universum. Voor de doelgroep is dat genoeg om naar de bioscoop gelokt te worden. Je kunt er zelfs zo in opgaan, dat de gebreken amper nog opvallen. Toch zijn ze er wel degelijk.
Het verhaal is flinterdun met een uitgangspunt dat niet veel meer omhelst dan een pratende Pikachu. De personages zijn - buiten Reynolds' razendsnelle Pokémon - allemaal verwaarloosbaar en het schort hier en daar nog wel eens aan de visuele effecten, ondanks een overschot aan fantasie en ambitie bij de makers. Vooral in het tweede deel, als de kleurrijke stad plaatsmaakt voor saaiere locaties en de scènes minder aansprekend worden, komen de minpunten sterker aan het licht. Bij vlagen voeren ze zelfs de boventoon en dat is zonde, want de potentie tot een vermakelijke film is er wel degelijk.
Wie naar Pokémon Detective Pikachu gaat voor meer dan een snelle nostalgieboost en een grappige rol van een kindvriendelijke uitvoering van Deadpool, komt waarschijnlijk bedrogen uit. Voor iedereen die opgroeit of opgegroeid is met de kleurrijke wereld van de Pokémon, biedt de film voldoende vertier.
