Bij wijze van wraak iemand een glas zoutzuur in het gezicht gooien. Zodat na jou niemand anders meer kan genieten van de schoonheid van je ex-geliefde. Het is niet overdreven om te stellen dat dit ijzingwekkende fenomeen een ware plaag wordt. In Londen alleen al zijn in 2017 bijna vijfhonderd zoutzuuraanvallen gemeld. Dirty God, het Engelstalige regiedebuut van de Nederlandse filmmaakster Sacha Polak (Nieuwe Tieten, Zurich), laat op indringende wijze zien hoe de nasleep van zo'n onbeschrijflijke daad eruitziet. Ondanks het zware onderwerp is de toon verrassend optimistisch.
Rustig glijdt de camera over een huidkleurig maanlandschap. We zien kraters van gesmolten huid waar je instinctief van wilt wegkijken. Schitterend hoe Polak de film opent. Op straat zou een mengeling van afschuw en schaamteloze nieuwsgierigheid de meeste mensen ervan weerhouden langer dan een seconde te kijken. Maar nu kun je niet anders dan staren. En warempel. Al gauw zie je de vrouw en niet langer de brandwonden.
De vrouw in kwestie is Jade, een jonge, alleenstaande moeder uit Londen. Haar jaloerse ex gooide uit het niets een glas zoutzuur in haar gezicht en wacht in de gevangenis zijn veroordeling af. Jade is net ontslagen uit het brandwondencentrum en vastbesloten de draad zo snel mogelijk weer op te pakken, maar stuit al gauw op de weerbarstige werkelijkheid. De angst in de ogen van haar dochtertje, de ongemakkelijke blikken in de club, de kwetsende opmerkingen achter haar rug om op werk; je moet sterk in je schoenen staan om niet te breken en weg te kwijnen in een sociaal isolement. Als ze een dure Marokkaanse kliniek op het spoor komt die belooft haar brandwonden te kunnen verwijderen, zet ze dus alles op alles: dit is de deur naar haar vorige leven.
Met hoofdrolspeelster Vicky Knight heeft Polak goud in handen. Voor de rol ging de regisseuse speciaal op zoek naar iemand met littekens in het gezicht en kwam zo uit bij Knight, die tot dan toe geen enkele acteerervaring had. Ze speelt Jade met een explosieve combinatie van levenslust, woede en kwetsbaarheid die een actrice met gegrimeerde brandwonden waarschijnlijk niet aan de dag had gelegd. Het authentieke personage en de trefzekere regie van Polak zorgen ervoor dat de film nooit verzandt in 'feelbadcinema'. Integendeel, Dirty God voelt als een ode aan de veerkracht van de mens.
Dirty God is de eerste film ooit van een Nederlandse regisseur die geselecteerd werd voor de hoofdcompetitie van het prestigieuze Sundance Film Festival en kreeg daar veel lof van de Amerikaanse pers. Wie weet lonkt Hollywood voor Polak. Het zou haar gegund zijn; met deze film snoert ze eenieder de mond die beweert dat het de Nederlandse film ontbreekt aan internationale allure.
